Ik was bij een uitvaartplechtigheid. Voor de persoon van wie we afscheid namen had ik een kaart geschreven.

Gisteren was ik in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam aanwezig bij een avond over wat het écht betekent om op te groeien in de lagere sociale klasse en hoe dat de manier waarop je in de wereld beweegt beïnvloedt.

Er staat iets te gebeuren. Al is het onzeker of het doorgaat. Er is een gerede kans dat het niét gaat gebeuren. Maar je weet nooit. Voor hetzelfde geld komt het er wél van.

Op wie ga ik volgende week woensdag stemmen? Ik kende iemand in de Kamer voor wie ik mijn hand en ook andere lichaamsdelen in het vuur zou steken, maar die stopt ermee en nu ken ik niemand meer.

In een liedje van The Beatles, een band waar we nog veel van gaan horen, wordt gezongen: “We were talking about the space between us all/and the people who hide themselves behind a wall”.

Even gaan de dingen niet helemaal zoals ze moeten gaan en meteen onrust. Vanmiddag gaat het stormen, hagelen, onweren, en zo instabiel is het bij mij binnenin nu ook.

Ooit woonde ik in een kraakpand. Ik sliep op de grond, ’s nachts renden de muizen over mijn slaapzak. Niet fijn, maar ik was blij dat ze renden.

Gisteren waren mijn broer, mijn zus en ik weer samen. In Alphen aan den Rijn natuurlijk, waar anders, en we bezochten de plekken uit onze jeugd: de Rigolettohof, de kringloopwinkel, winkelcentrum de Aarhof én winkelcentrum de Ridderhof.

Gisteravond was ik in een ruimte met honderd mensen en ik hoorde honderd stemmen. De stem van degene met wie ik sprak, mijn eigen stem, plus die van iedereen om me heen.

Morgen staat mijn zevende essay over autisme in NRC. Ik schrijf onder andere over apparaten die stuk kunnen gaan, “maar niemand weet wanneer”.

Soms zijn woorden zo groot dat ik ze niet naar buiten krijg. Ze ontstaan in mijn buik of daaronder, komen dan boven. Ergens tussen maag en slokdarm wordt het taal.

Sowieso moet je in november de zon zoeken met een lantaarntje, maar het is ook lang geleden dat ik jubelde.

Ik ga iemand een kaartje sturen. Hoe begin ik?

Momenteel verslind ik de debuutroman ‘Moeders. Heiligen’ van Dieuwertje Mertens. Ze schrijft over mannen en muren en over muren en mannen. En over manmuren, manuren, uren met mannen.

Twee letters verschil maar tussen piekeren en pieken. Ik zou het tweede meer willen doen en het eerste minder, maar krijg mijn hoofd niet stil. Het is een piekerfabriek.

Afgelopen week overleed de dichter Hans Tentije, die geloofde dat ‘het verleden nooit voorbij is/ maar zich ergens anders bevindt – // in de leemten, de wijkplaatsen van herinneren en vergeten’.

Nina is bij haar andere baasje. Vanochtend sprong ze dus niet op mijn bed om zich met alle poten wijd over haar buik te laten aaien.

Ik hoop dat voor iedereen de schade vandaag meevalt en dat niemand door omvallende bomen of losgewaaide takken gewond raakt of nog erger.

Momenteel werk ik aan twee boeken tegelijk. Dat is lastig, steeds moet ik de keuze maken aan welk van de twee ik werk en een keuze voor de een is een keuze tegen de ander.

Ik verlang er soms zo naar dat er van de som des levens iets wordt afgetrokken, maar er wordt alleen maar iets bij opgeteld.