Volgens het AD zijn in Amsterdam supporters van AEK Athene aangehouden omdat ze stickers op hun kleding droegen met daarop het acroniem ‘ACAB’.

Als je lacht, lach dan echt. Lach niet nep. Daar krijg je kramp in je kaken van.

De overbuurman is dood. Zijn kist staat voor het raam, al heeft hij niets meer aan het uitzicht. Wij misschien wel aan het inzicht.

Drie weken geleden schreef ik dat er iets staat te gebeuren en dat is nog altijd het geval, al blijft het uiterst onzeker of het doorgaat. Maar dat betekent nog steeds niet dat het niét doorgaat.

Mijn broer, mijn zus en ik waren een nachtje naar Wieringen. In de haven van Den Oever hingen vlaggen: Stop de groene leugen! Dat zal wel weer slaan op iets wat links heeft gedaan.

Ik sta op het punt om naar Nijmegen af te reizen. Het Poëziecentrum Nederland organiseert het programma Ontmoet de dichter en dit keer kun je mij ontmoeten.

Gisteren overleed Benjamin Zephaniah, een groot dichter en performer. Reeds in de jaren tachtig van de vorige eeuw liet hij zijn stem horen tegen onderdrukking in het algemeen en Margaret Thatcher in het bijzonder.

Geert Wilders, Dilan Yeşilgöz, Pieter Omtzigt en Caroline van der Plas hebben duo-gesprekken met elkaar gevoerd. Dat ‘duo’ slaat op dat in koppeltjes wordt gepraat, maar het woordje brengt mij in verwarring, omdat het lijkt alsof je dan ook solo-gesprekken kunt voeren.

Toen ik nog datete was ik niet per se op zoek naar een spontaan iemand. Volgens Van Dale zijn spontane mensen ‘geneigd hun opwellingen direct te uiten’, wat ik aan de positieve kant nog best amusant vind.

Gisteravond riepen we tijdens de Poëzieslag Marieke Bertha tot winnaar uit. Runner-up en winnaar van de publieksprijs was Matthijs van Egmond. Hij ging staan met de ogen gesloten en creëerde een veilige koker waarbinnen het veilig genoeg voelde om te performen.

Ik lees een magistraal boek van Anelise Chen, So Many Olympic Exertions, wat qua vorm aansluit bij Bluets van Maggie Nelson, maar compleet anders is van toon.

Wat mij radeloos maakt: als ik iets ga doen en alles is in kannen en kruiken, maar ineens veranderen alle plannen en gaat het allemaal anders.

NRC schrijft vandaag over Tom Klaassen, een (inmiddels overleden) hoogopgeleide ict-ondernemer die jarenlang werd behandeld voor zowel een drankverslaving als psychiatrische problemen. Een ‘dubbele diagnose’, heet zoiets.

Gisteravond was het glad en mistig, maar ik moest naar Houten. Op de provinciale weg ernaartoe werd ik gebumperd door een BMW. Bij een tankstation sloeg ik af, waarna ik meteen weer invoegde, zodat ik nu de BMW kon bumperen.

Aan een ‘matige’ voetbalwedstrijd heb je niets gemist, vind ik iemand ‘matig’ leuk dan hoef ik er niet nog eens mee af te spreken. Maar soms betekent matig juist méér: matige vorst is strenger dan lichte vorst.

Gisteren mocht ik nog één keer mijn oude middelbare school bezoeken, hierna gaat hij tegen de vlakte.

Frans Timmermans zei gisteren tegen mensen die zich afvragen of er nog plek voor ze is in Nederland: “We got your back.”

Gisteravond tegen negenen was ik redelijk ontspannen. Ik had naar het verkiezingsdebat gekeken, mijn hoofd geschud, Gibraltar-Nederland gekeken, nog een keer mijn hoofd geschud, de televisie uitgezet, mijn jas aangetrokken, ik was de polder ingelopen en daar werd ik een met het duister.

Ik erger me dood aan automobilisten in mijn dorp die niet stoppen als ik aanstalten maak om via het zebrapad over te steken.

M. Vasalis schreef in 1947: “Ik droomde in de oorlog dat het oorlog was”. Aan die regel dacht ik toen ik net wakker werd: ik had gedroomd dat ik lag te slapen.