mensen zeggen dingen

Gisteravond trad ik op in het Paard, waar Benzokarim voor het laatst de Haagse editie van Mensen zeggen dingen presenteerde.

Nadat mijn naam was uitgesproken stond ik op, liep ik vanaf waar ik zat door de zaal naar voren, het trappetje op naar het podium. Iets van acht, negen stappen tot de microfoonstandaard.

Ik zei: ‘Goedenavond.’ Dat was ook meteen mijn soundcheck. De mensen zeiden ‘goedenavond’ terug. Tot zover de publieksparticipatie.

Daarna een stilte van wel acht, negen tellen voor ik met mijn voordracht begon. Zwijgend stond ik daar, met mijn bundel in mijn hand. Op de opengeslagen bladzijde het gedicht dat ik op het punt stond voor te gaan lezen.

Acht, negen tellen stilte is lang, maar er zijn al zo veel woorden op zo’n avond.

Belangrijk is om haar niet te benoemen. Niet te zeggen: ‘Dan komen er nu acht, negen seconden stilte.’

Ook niet áfkondigen. De stilte heeft geen woorden nodig. Die zijn zelfs in tegenspraak met wat ze is.