Vanmorgen vroeg liep ik door Amsterdam. De hele straat was afgeplakt, maar er lagen nog geen kleedjes.

Volgende week woensdag is het 1 juni en dat is de volgende deadline voor mijn boek. Deadlines zijn voor mij heel belangrijk. Het zijn mijlpalen, ik wil ze halen.

Vijf jaar na mijn diagnose heb ik een Autipas aangevraagd en gekregen. Er staat op: Ik heb een vorm van autisme.

Je hebt bezoedelen en bedoezelen en ik blijf twijfelen welk van de twee nou de betekenis heeft van ‘te schande maken’. Ik krijg het gewoon niet in mijn hoofd.

Politici hebben het vaak over wat de meeste Nederlanders willen, maar ik denk dat de meeste Nederlanders helemaal niet wéten wat ze willen. Ik in ieder geval niet.

Het nadeel van de ‘DSM’ als classificatiesysteem is dat er een scherpe grens wordt getrokken tussen gek en niet gek, terwijl dat in de realiteit genuanceerder ligt.

Vorige week gebeurde het al een keer en vanochtend weer: ik loop met mijn hond over straat en terwijl we vooruit lopen, kijkt zij achterom.

Er reed een busje langs van een bedrijf genaamd 123 Machineverhuur. Ik bleef een tijdje over die bedrijfsnaam nadenken.

Een voorbeeld van hoe je een nogal platgeslagen metafoor, namelijk die van de liefde die inslaat als de bliksem, toch kundig kunt opschrijven.

Gisteravond trad ik op in het Paard, waar Benzokarim voor het laatst de Haagse editie van Mensen zeggen dingen presenteerde.

Gisteren gaf ik namens een bureau waar ik voor werk de hele dag workshops over jargongebruik.

Ik woon op een schiereiland waar de wind vrij spel heeft. Vanmorgen vroeg was hij zo krachtig dat ik mijn best moest doen om vooruit te komen.

Philip Glass noemt zijn muziek ‘music with repetitive structures’, wat iets heel anders is dan een melodie die de hele tijd wordt herhaald.

Op mijn Autipas staat dat ik een informatieverwerkingsstoornis heb die mijn gedrag beïnvloedt.

Bijna dagelijks wandel ik langs een kanaal dat het IJ verbindt met de Waal.

Ik naar de Notenbar. Al was het maar vanwege de naam.

De reacties die ik ontvang na afloop van lezingen gaan alle kanten op, maar laten zich niettemin rubriceren.

In mijn leven en in mijn werk draait veel om herhaling. Sommige mensen hebben kritiek op hoe ik leef of hoe ik schrijf met als argument dat er zoveel herhaling in voorkomt en mensen hebben geleerd om herhaling saai te vinden.

Gisteren was er weer een Poëzieslag in café Festina Lente in Amsterdam. Acht dichters droegen voor uit eigen werk en een jury bestaande uit Asha Karami, Mathilde Santing en mijzelf koos een winnaar: Ivar van der Walle.

Mensen zeggen soms tegen mij dat ik een beetje meer go with the flow moet zijn. Maar dat is het allerlaatste wat ik wil: me laten meevoeren met de stroom.