wind

Ik woon op een schiereiland waar de wind vrij spel heeft. Vanmorgen vroeg was hij zo krachtig dat ik mijn best moest doen om vooruit te komen.

De wind hier doet iets met de mensen. Met hoe ze lopen: voorover gebogen, het hoofd naar voren als een rammei, beschermd door een denkbeeldig gewei.

Met de kapsels. Iedereen een coupe de la troupe. Ik ben opgehouden met proberen het in model te houden. De wind is mijn stylist.

Met de manier van praten. Mensen praten hier harder. Of ze zeggen niks. Toegeknepen ogen. Barse blikken. Tot de wind gaat liggen.