Gisteren schuifelde ik tijdens spitsuur door de supermarkt. Voor me liep een vrouw die ineens stilstond, rond haar as draaide en het woord “komkommer” prevelde.

Tot een maand geleden woonde ik onder de rook van de stad. Dat schreven makelaars in hun omschrijvingen van te koop staande huizen, dat het dorp “onder de rook van de stad” lag.

Douwe Bob is nu drie maanden clean en naar tevredenheid, al zegt hij in een interview met de Volkskrant er wel een dubbel gevoel bij te hebben en altijd op hetzelfde moment. “Namelijk als ik de vaatwasser aan het uitruimen ben.”

Mijn droom is ooit aan het strand wonen. Aan is een compromis, het liefst woon ik erop.

Soms, zoals vanochtend, word ik wakker met een zwaar hoofd. Alsof ik een avond flink heb doorgezakt, wat helemaal niet kan.

In zijn nieuwe bundel Moet het zo dicht Daan Doesborgh over Martijn Teerlinck, met wie hij in 2010 ex aequo het NK Poetry Slam won.

Mensen zeggen vaak tegen mij: wat werk jij hard. Of: je werkt te hard. Of: werk niet zo hard.

Gisteren begon ik de dag met 10 kilometer hardlopen. Daarna stapte ik op de fiets voor verschillende afspraken, op afstandmeten.nl zag ik dat ik op die manier nog ’ns 35 kilometer had afgelegd.

In mijn nieuwe huis sta ik vaak voor het raam. Dan kijk ik naar de mensen in de woningen tegenover me.

Ik woon hier al twee weken en nu pas weet ik wat ik hier niet hoor: vogelgeluiden.

Mijn moeder zou vandaag 80 geworden zijn. Zou, want ze overleed vijfenhalf jaar geleden.

Het appartementencomplex waar ik woonde heeft een eigen whatsappgroep en daarin meldde ik vorige week dat ik de sleutels van mijn woning had ingeleverd.

Vanaf nu woon ik ergens anders. Vanuit mijn werkkamer heb ik uitzicht op een muur.

En nu ben ik dus echt aan het verhuizen. Van de ene woning naar de andere.

Nog twee nachten slaap ik in mijn oude appartement, dan ga ik ‘over’. De afgelopen weken zijn tal van mensen al dan niet aangekondigd naar binnen gebanjerd, met vorsende blikken.

In het huis waar ik ga wonen staat mijn bed nog niet. Dat staat in mijn oude huis, maar daar is alles al ontmanteld en in dozen. Nu woon ik dus overal en nergens.

De formerende partijen hebben het steeds over “wat de Nederlander wil” en steeds is dat helemaal niet wat ík wil. Maakt mij dat géén Nederlander?

Omdat veel bedrijven te krenterig zijn om een vertaler in te huren, gooien ze gewoon alles door Google Translate.

Vroeger had je een reclame: “Op de markt is uw gulden een daalder waard.” Maar dat was helemaal niet waar.

Geen woord in het Reformatorisch Dagblad en Nederlands Dagblad over dat de dood van Dries van Agt en zijn vrouw Eugenie Krekelberg zelfverkozen was.