bananasplit

Door corona had het een tijd stilgelegen, maar gisteren vond weer het jaarlijkse etentje plaats met mijn oud-klasgenoten van het vwo. Het is het moment in het jaar waarop ik me het meest bewust ben van de vergankelijkheid van alles en óók van alles wat blijft.

We aten in een Oost-Afrikaans restaurant in Amsterdam-Noord. Sambusa vooraf, allemaal-lekkere-dingen-op-een-grote-schaal-met-een-pannenkoek-erbij als hoofdgerecht, en toen kwam het dessert. We konden kiezen uit baklava of een bananasplit.

Ik koos het laatste en herinnerde me in een flits wanneer ik het eerder had gegeten. Veertig jaar geleden, met mijn moeder, in een ijssalon in winkelcentrum de Aarhof in Alphen aan den Rijn. We hadden nooit geld voor dat soort dingen, maar die avond zette mijn moeder de bloemetjes buiten. We gingen zitten, ik had me ingesteld op het kinderijsje. Toen vroeg ze: “Wil jij misschien een bananasplit?” Ik wist niet wat ik hoorde, knikte, waarna mijn moeder om de aandacht van de serveerster te trekken haar vinger opstak en sprak: “Dan krijg jij een bananasplit!”