gevoelens

“Ik zou zo graag weer eens echt iets voelen, al is het moeilijk te bepalen hoe sterk dat verlangen is, juist omdat ik nauwelijks meer iets voel.”

Dit is een zin uit mijn boek Hallo muur. Ik ben altijd jaloers geweest op mensen die ‘vanuit hun gevoel leven’. Als er iets ergs gebeurt zijn ze bedroefd; ze kijken sip of gaan zelfs huilen. Gebeurt er iets leuks, dan zijn ze vrolijk. Ze lachen, joelen, kraaien het uit van plezier.

Ik leef niet ‘vanuit mijn gevoel’. Emoties komen vaak pas later. Overkomt me iets geweldigs, komt mijn droomwens uit, dan word ik eerst stil, ga ik dicht als een kokkel. Ik moet eerst verwerken wat er gebeurt. Langzaamaan komt de extase.

Als er iemand dood is wil ik eerst weten waaraan de persoon is overleden, en wanneer, en waar. Dat zijn de dingen die me op dat moment helpen om de situatie in te kaderen en te kunnen overzien. Het missen van iemand komt later, vaak op een willekeurig moment, als ik net soep sta te maken. Niet dat de tranen dan over mijn wangen biggelen, zo ver komt het vrijwel nooit, maar er welt wel iets op in mijn ogen. Verder gaat het niet, maar het is wel oprecht verdriet.