nadenken

Over hardlopen hoef ik niet na te denken. Ik ga naar buiten, begin met lopen, stop niet met lopen, stop niet met lopen, stop niet met lopen, stop niet met lopen, stop niet met lopen, stop niet met lopen, stop niet met lopen … ook niet als ik geen puf meer heb … stop niet met lopen, stop niet met lopen … tot ik er ben … en dan ben ik leeg … en vol van die leegte … maar die volheid is één brok …in plaats van duizenden granaatscherven aan gedachten … die me alleen al door de veelheid pijnigen … laat staan de volheid …

Over dansen hoef ik ook niet na te denken. Al doe ik het vaak wel. Dan vraag ik me af of ik mijn voeten goed zet, hoe ik mijn handen houd, of mensen naar me kijken. Maar soms doe ik het ook niet en dan kan het me niet schelen of ik mijn voeten goed zet, hoe ik mijn handen houd, of mensen naar me kijken … het kan me niet schelen, al wéét ik dat niet eens … dat het me niets kan schelen … het hele kunnen schelen is geen onderwerp … ik dans alleen maar … ik dans en ik spring … ik dans en ik spring en ik shake … ik dans en ik spring en ik shake en ik skank ...

Niet nagedacht over het schrijven van dit blog. Niet over nagedacht dat ik er niet over nadacht.