onderwerpen

Ik interviewde actrice Gaite Jansen voor Mezza, het weekendmagazine van het AD. Er waren te weinig woorden beschikbaar om recht te doen aan de veelheid aan onderwerpen waar we over spraken, maar een voor mij belangrijk citaat heb ik erin weten te jassen. Jansen zei: “Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik een soort beest in mij heb, een beest dat ik moet onderwerpen.”

In haar dichtbundel Ode aan de onstilbare komt dat beest veelvuldig voor. Soms als angstbeeld, vaker als onderwerp van een liefdesverklaring. Als ze schrijft: Ik zie haast niks behalve het glimmen van je wilde donkere ogen, dan is dat niet eng, maar druipt juist de wellust ervan af.

De geur van ongetemd wild/groeit me naar wie ik worden wil: welke idioot had ook alweer precies bedacht dat we tám moeten leven?

Toen Jansen zei altijd het gevoel te hebben gehad dat ze een soort beest in zich had, dacht ik: ik heb dat beest óók. Ik zag het altijd aan voor een monster, maar dat is het niet. Lange tijd wilde ik het temmen, maar waarom zou ik dat doen? Wie zijn driften onderwerpt, onderwerpt zichzelf.