rolkoffertjes

Een tijdje geleden hoorde ik dat toeristen in Venetië niet meer met rolkoffertjes door de straten mochten lopen, omdat de inwoners vonden dat het geluid van de wieltjes op het straatsteen klonk als mitrailleurvuur.

Het is maar wat je erin wil horen natuurlijk: toen een man veertien jaar geleden tijdens de Dodenherdenking op de Dam begon te schreeuwen en mensen daarop in beweging kwamen, waarna een aantal dranghekken omviel, klonk dat geluid volgens aanwezigen ook als geweervuur. Maar het waren hekken.

Bij het geluid van rolkoffertjes, denk ik aan mijn vriend Adriaan Jaeggi, die op 10 juni 2008 op 45 jarige leeftijd overleed. Jaeggi was schrijver, columnist, trombonist, kok en bovenal dichter. Hij woonde aan een gracht in Amsterdam, een idyllische plek. Ware het niet dat om de halve seconde een toerist langs zijn huis ratelde met zijn bagage. Dit schreef hij erover:

Dit heb ik geprobeerd te zijn:
de stappen die je hoort op een lenteavond
het passeren van stevige zolen op vertrouwde steen
eventueel een flard van Au Privave
of een gefloten partita.

Niet: rolkoffertjes, rolkoffertjes, rolkoffertjes.