spookambtenaar

Ik las een artikel in de Volkskrant over het conflict rond Khadija Arib en scheefgegroeide verhoudingen in de ambtelijke top van de Tweede Kamer. Het gaat in het stuk onder andere over hoe om te gaan met ‘spookambtenaren’, die slecht functioneren, maar niet worden ontslagen. In plaats daarvan worden ze verplaatst naar een andere afdeling, waar ze geen klap uitvoeren.

Het heeft me altijd gefascineerd: werkende mensen die de dag vullen met niets doen. Als kind al wou ik brugwachter worden, keek ik begerig naar de huisjes waarin mannen over de rivier staarden, wachtend op een boot die niet kwam. Kwam hij toch, dan moesten ze op een paar knoppen drukken, zwaaien naar de schipper, weer op een paar knoppen drukken en opnieuw beginnen met staren.

De baan van brugwachter is efficiënt gemaakt, nu kijkt iemand vanaf een centrale locatie op een serie schermen. Weg romantiek.

Zeker als ik druk ben, of iets heel spannends moet doen, verlang ik naar een baan als die van een spookambtenaar. Naar je werk gaan, de deur van je kantoor dichttrekken en acht uur lang doelloos voor een scherm zitten niksen. Daarna weer naar huis en “goed” antwoorden als je partner vraagt hoe je dag was. Ik verlang soms naar die leegte omdat mijn leven vol is als een hard opgeblazen ballon. Nog een heel klein beetje lucht erbij en: páng!