wachtlijst

Toen ik eindelijk had besloten om mezelf te laten testen op autisme, kwam ik op een wachtlijst. Dat voelde als ellenlang voor de marathon trainen en dan rillend van de kou in je korte broekje dag na dag hopen op een startschot.

Als je je been breekt wordt je been gespalkt, maar breek je mentaal en wil je hulp, dan mag je gemiddeld 15 tot 28 weken duimendraaien. Tijd waarin je je met moeite bijeengeraapte moed zomaar weer kunt verliezen, omdat je denkt: ik voel me als een vogel in een kooi met een dikke deken eroverheen, maar ben ik dan ook echt depressief? Of: heb ik wel echt autisme, iederéén is toch wel een beetje autistisch?

Toen ik te horen had gekregen dat ik op een wachtlijst stond en na een halfjaar vroeg hoe het ermee stond, konden ze mijn naam nergens vinden. Ze vroegen: ‘Weet je zeker dat je je hebt aangemeld?’