De ANWB verwacht dat het steeds drukker op de weg gaat worden en vreest voor een ‘permanent verkeersinfarct’

Om de week krijg ik op woensdagavond een pop-upmelding op het scherm van mijn smartphone. De herinnering bestaat uit één woord: ‘Bak’.

Vanmorgen las ik in de krant een recensie over een documentaireserie over Nederlandse familiebedrijven.

Ik schreef een boek over het Alphen aan den Rijn van de jaren zeventig en tachtig en maakte een afspeellijst met liedjes waar ik destijds naar luisterde.

Met culinair schrijver Vanja van der Leeden (beluister het gesprek hier) heb ik het over haar passie voor koken, maar ook over de problematische relatie die ze met eten had en wat daaraan ten grondslag lag.

Gisteren vierde de Volkskrant haar honderdjarig bestaan te midden van grote machines en papierrollen in de DPG-drukkerij in Amsterdam-Duivendrecht.

Op 20 januari treden Front 242 en Nitzer Ebb op in Paradiso in Amsterdam, twee bands uit de jaren tachtig die het genre ‘electronic body music’ vertegenwoordigen en nu voor het eerst samen op tour gaan.

Sticks publiceerde een kloek koffietafelboek: Grijnzen naar de goden, vol klad- en eindversies van teksten plus verhalen over het maakproces en uniek fotomateriaal.

Gisteren gaf Rob de Nijs zijn afscheidsconcert in de Ziggo Dome. Bijzonder was dat hij afsloot met het lied Niet voor het laatst. Daarin zingt hij: “God, is het zoveel wat ik vraag? Geef me gisteren in ruil voor vandaag.”

In zijn column in De Limburger schrijft Leon Verdonschot over Pinkpop en de terugkeer van Eddie Vedder, dertig jaar na het legendarische optreden van diens band Pearl Jam.

Mjjn zoon deed me een dichtbundel cadeau van Kelly Stam: De rijmende borderliner. Stam behoort tot de een op de honderd Nederlanders met een borderline-persoonlijkheidsstoornis.

Haringen in een ton hebben meer ruimte dan passagiers van boven de 1 meter 90 in de economyklasse van een vliegtuig, maar ik klaag niet, want haringen in een ton zijn dood en ik leef nog.

Mijn favoriete restaurant op Curaçao is Surinaams-Javaans en heet ‘Smulboetiek Warung Jawa’.

Het paradijs bestaat. Om er te komen hoef je niet deugdzaam te leven, je moet alleen naar Curaçao vliegen, een halfuurtje rijden en de sleutel van het hek hebben.

Gisteren dobberde ik op mijn rug in kraakhelder water. Boven me een streeploze lucht. Als ik al mensen hoorde, waren ze aan het lachen.

Zonder een prijsvraag te hebben uitgeschreven kreeg ik toch een reeks inzendingen binnen met mogelijke bestemmen waar ik me bevind. Het is Curaçao en het is hier prachtig.

Meteen na aankomst pak ik mijn koffer uit, maak ik stapeltjes in de kledingkast: de sokken bij de sokken, de T-shirts bij de T-shirts.

Ik ga op reis. Leuk, maar het liefst ben ik thuis en trippel ik als een muis in een tredmolentje elke dag op dezelfde manier de dag door.

Mensen zeggen vaak tegen mij: Je moet het niet zo groot maken. Dan ga ik dus proberen om het kleiner te maken, maar dat is alsof iemand me vraagt om een slaapzak in een boterhamzakje te proppen.

De aardbeien van Boer Erik zijn in de aanbieding, twee bakken voor zes euro. De marketing werkt: ook al ken ik de beste man helemaal niet en weet ik niet eens of hij wel echt bestaat, toch zou ik ‘m zo op mijn kinderen laten passen.