Gisteravond was ik op een spoken word-evenement in De Doelen in Rotterdam. Mijn zoon trad op en dat deed hij heel erg goed.

Van veel artiesten heb ik geen idee of ze dood zijn of nog leven, en dat zegt niets over hen en alles over mij. Oscar Harris leeft gewoon nog, hij wordt eind dit jaar 80.

De bel van de buitendeur is stuk, al twee weken. Ik heb ook een binnendeur, daarvan doet de bel het gewoon, maar om daar te komen moet je eerst door de buitendeur.

Dag 4 zonder medicatie. Om met de dichter K. Michel te spreken voel ik me naakt als de stenen.

Ik slik sinds een aantal maanden medicatie die helpt om mijn hoofd rustig te krijgen. Het werkt, maar de bijwerkingen (vochtige vingertoppen, droge tong, lusteloosheid, spiertrekkingen) werken dermate op mijn zenuwen dat ik er naar mijn gevoel onderaan de streep eerder op achteruitga dan vooruit.

Ik hoorde op de radio een reclame van Sunweb. Bij die naam denk ik aan door gouden stralen beschenen spinrag.

In Berlijn waren er norse, zwijgende obers die zich nog te goed voelden voor een hoofdknikje.

In Berlijn bezocht ik de voormalige luchthaven Berlin-Tempelhof. Het gigantische terrein is al vijftien jaar braakliggend.

Vanwege bezigheden elders moet je dit dagelijkse blog vanaf morgen een aantal dagen missen. Een aantal dagen, hoelang duurt dat?

Emoties reguleren vind ik lastig. Als iemand doodgaat hou ik me vooral bezig met feitelijkheden: hoe laat is hij doodgegaan, waaraan precies? Zie ik iedereen snotteren bij de koffie en de cake, dan voel ik me een alien.

Ik heb een vriendin en als ik haar voorstel aan iemand zeg ik: “Dit is mijn vriendin.” Ik heb ook andere vriendinnen, waarmee ik geen bijvrouwen bedoel, maar gewoon vrouwelijke vrienden.

Het is de zomer van 1979 of misschien 1980. Mijn ouders zijn al van tafel en bed gescheiden, maar nog niet officieel.

En toen drukte ik op send en leverde ik de allerlaatste correcties in van de zetproef van mijn nieuwe dichtbundel.

Bloed moeten laten prikken in het ziekenhuis. De afspraak is om 8:25 uur, ik zou om tien over acht van huis kunnen gaan. Maar dan laat ik het er wel echt op aankomen, beter neem ik wat marge in acht.

Mijn bel is stuk. Nu zou ik 'm moeten maken, of beter nog moeten láten maken, maar ik doe het niet. Een briefje ophangen doe ik ook niet.

De nieuwe bundel is zo’n beetje af, al worstel ik al een paar dagen met nota bene de éérste strofe van het éérste gedicht: regels die ik als eerste schreef en in beton gegoten leken.

Mijn geliefde deed me een bewaarblik cadeau. Het woord bewaarblik maakt me vrolijk, het is kneuterig op een manier die ik kan verdragen.

Gisteravond werd een ode gebracht aan Menno Wigman, vandaag breng ik een ode aan Diana Ozon.

De nautilus is een inktvissoort die in een schelp woont die bestaat uit verschillende kamers. De grootste is de woonkamer. Een mens leeft in zijn leven ook in verschillende kamers, John Updike schreef er een fraai gedicht over: Chambered Nautilus.

Gisteren zag ik al mijn oud-collega's weer. Ze waren samengekomen in een zaaltje en dat zaaltje was de tijdmachine. Ik stapte erin en was onderdeel van de groep, en toen ik naar buiten stapte was ik het weer niet meer.