Ik blog elke dag, alleen niet élke dag: na deze een aantal dagen niet. Ik ben weer even in mijn hutje op de hei, al is het wel iets meer dan een hutje, en staat het helemaal niet op de hei.

Gisteren had ik een afspraak met iemand die zei: “Ik zie je wel verschijnen rond 11 uur.” Dat eerste voelt voor mij alsof ik een geest ben uit een fles, het tweede vind ik vaag.

Gisteren was ik om een of andere reden in Blaricum. Ik reed langs kasten van huizen waarin ik nooit zal wonen. Onder carports luxewagens waarin ik nooit zal rijden.

Drieënhalf jaar na mijn autismediagnose heb ik besloten om af en toe een sociaal experiment aan te gaan. Zo ging ik gisteren naar een boekpresentatie, iets wat ik vrijwel nooit doe.

Sowieso houd ik niet van ballonnen. Rubberen zakjes met lucht vullen, hoe draagt dat bij aan de feestvreugde?

Vaak begin ik e-mails met de zin: “Ik hoop dat alles goed met je gaat.” Meteen daarna denk ik: nu leg ik de geadresseerde wel heel veel druk op.

“Jij hebt alles in je wat je tuin nodig heeft,” staat op een abriposter van een grote bouwmarkt, met op de foto een vrouw die in de rol van levende gierwagen in de bosjes haar behoefte staat te doen.

Elke ochtend loop ik met mijn hond langs de ringweg. Ik kijk naar de mensen in hun auto's en trucks, onderweg van a naar b. De meeste mensen hebben een bestemming, maar sommigen rijden maar wat voor zich uit.

Vanochtend merkte ik dat ik mijn tanden en kiezen met kracht op elkaar aan het klemmen was. Vervolgens bedacht ik me dat ik dat al wekenlang aan het doen ben. Ik duw mijn kiezen van boven naar beneden en mijn kiezen van beneden naar boven.

Waarom ik denk: als we schrijven ‘volgens de Financial Times’, moeten we ook schrijven ‘volgens de The Wall Street Journal’.

Gisteren schreef ik op waar ik allemaal niet gelukkig van word, nu volgt het tegenovergestelde.

Een lijst met dingen waar ik allemaal niet gelukkig van word.

Ik draag een pak van badstof. Het zit heerlijk en is praktisch in gebruik, want als ik natte handen heb kan ik ze eraan afdrogen.

Ook ik erger me groen en geel aan voetballers die doorrollen voor de show, op de grond slaan van de zogenaamde pijn en zeiken als een klein kind over elke arbitrale beslissing.

In Het Parool stond een interview met DJ Dimitri, die vertelde hoe hij vroeger altijd naar Ferry Maat’s Soulshow luisterde. Ruim een jaar lang deed ik dat ook, toen ik disco was. Na dat jaar werd ik new wave en ruilde ik mijn kleurrijke kleding in voor zwart.

Elon Musk werd geïnterviewd door de BBC en ging er eens goed voor zitten, maar het was een ongelijke strijd. De bangige, weifelende vragensteller leek rechtstreeks van een schoolkrantredactie te zijn geplukt en was geen partij voor de doorgewinterde ondernemer.

Ik woon op de begane grond en toch heeft mijn appartement een balkon. Je kunt er geen andere naam aan geven, een veranda is het beslist niet. Het is een balkon, alleen dan op de grond.

In mijn dorp woont een man die een Ferrari heeft én een Lamborghini én een Maserati. De overvloed werkt bij mij op de lachspieren.

Ik was gisteren bij het concert van Bill Callahan in Paradiso in Amsterdam. Ik hou van zijn zogenoemde apocalyptische folk: liedjes, maar dan dreigend.

Elk jaar eet ik vier tot vijf glacé's. Ik koop ze nooit zelf, ze liggen op tafel bij de bloedbank.