Pablo Neruda dichtte: ‘Cuando no puedo mirar tu cara/miro tus pies.’ Als ik niet naar je gezicht kan kijken, kijk ik naar je voeten.

Pas zag ik een foto van mijzelf ruim dertig jaar geleden. De foto zat in een boekje dat ik destijds publiceerde en is genomen door Alfred Verboom.

Ik woon langs een weg waar je 30 mag, maar de meeste mensen rijden 50.

Jane Birkin is dood. Haar stem was zacht, ik kon haar verdragen.

Ik kan de rest van mijn kleding net zo goed weggooien, want ik wil alleen nog maar de broek en het overhemd dragen die zijn gemaakt van 96% katoen en 4% elastaan.

In haar autobiografie Nostalgie is ook niet meer wat het was zegt actrice Simone Signoret (1921-1985): “Ik ben van mening dat je volledig door andere mensen wordt gemaakt, en op het moment dat je over jezelf gaat vertellen, vertel je over anderen.”

Als ik het wat rustiger heb, krijg ik stress. Ik hoef maar een paar dingen te doen, steeds kijk ik naar de drie items op mijn to to-lijst. Ik tel ze: 1, 2, 3. Ik tel ze achterstevoren: 3, 2, 1.

Ik weet soms niet goed wat waar is en wat niet. Ook heb ik soms moeite om de werkelijkheid te scheiden van de waan. Maar als ik hardloop is alles echt.

Lang niet altijd besteed ik mijn tijd nuttig. Het is sale en urenlang doorzoek ik websites van modebedrijven op jacht naar koopjes.

Alles weer normaal, vandaag ben ik niet meer jarig. Zoals er mensen zingen: was het elke dag maar Kerstmis, zijn er ook mensen die op hun verjaardag verzuchten: kon dit maar blijven duren.

Vandaag ben ik jarig. Een heel jaar lang zal ik 53 jaar oud zijn.

Omdat het oog ook wat wil, ga ik elke dag even planken. Daarvoor gebruik ik op mijn telefoon een boksklok-app, die drie keer aftelt van dertig naar nul en tussendoor steeds tien seconden pauze.

O hoofd, wat ben je druk. Altijd op toeren: nooit rust. Eén lang uitgerekt vroem.

Na het crisisoverleg van afgelopen nacht kwam Hugo de Jonge naar buiten en sprak hij de volgende woorden: “Ik denk dat het zou moeten kunnen lukken om eruit te komen.”

Gisteren net na de storm ben ik gaan hardlopen door het natuurgebied. Het riet was collectief omgewaaid en zal beetje bij beetje weer overeind komen.

Als code rood wordt afgekondigd stelt me dat gerust. Er is sprake van een noodsituatie, iedereen moet actie ondernemen. Overigens bestaat die actie er meestal uit dat je dingen niét moet doen.

Ik werk aan een album met Nederlandstalige liedjes. Als mensen me ernaar vragen, antwoord ik dat ik al vanaf mijn vijftiende liedjes maak.

Normaal gesproken zegt de kleine vrouw met de grote hond me vriendelijk gedag. Vanmorgen niet.

Pas was ik op een begraafplaats en las ik de inscripties op de grafstenen. Steeds trok ik het jaar waarin mensen geboren waren af van het jaar waarin ze waren overleden.

Ik heb een nieuwe tactiek als iets in het huis stuk is: niets doen.