Ik wacht op een pakje. Elke dag krijg ik bericht van de verzender: “Uw bezorging is opnieuw gepland.” Elke dag wordt de bezorging 24 uur vooruit geschoven.

Een bekend uitzendbureau adverteert met de slogan: “Worden wie je bent.” Dat is een zinnetje dat me intrigeert, want wie was je dan daarvóór, vóór je werd wie je was?

Ik kan het nergens terugvinden, maar volgens mij was het Aaf Brandt Corstius die schreef dat ze één regel had als het ging om columns schrijven: niet te meta.

Luke Combs coverde het liedje ‘Fast Car’, zijn versie duurt dertig seconden korter dan het origineel.

Op dit moment schrijf ik een non-fictieboek, doe ik research voor een biografie én redigeer ik teksten voor een zakelijke opdrachtgever. Op de meeste dagen gaat het ook in die volgorde.

Ik heb achttien jaar lang in het bedrijfsleven gewerkt. Mijn bureau stond in een kantoortuin, plantenbakken boden een organische aanblik.

Het leven is complex, mensen zijn complex. Soms snak ik naar iets simpels.

Gisteren werd ik gebeld door een Engels sprekende vrouw. Ze bevond zich in een lawaaierige ruimte en moest hard schreeuwen om er bovenuit te komen.

Gisteren ging de bel. In het halletje stonden een man en een vrouw. Ze reikten me een document aan met twee handtekeningen eronder. De taal was Pools, ik kon er geen chocola van maken.

Ik lees een boek van David Goggins. Hij is een gepensioneerde Navy SEAL en ultramarathonloper. Een van zijn bekendste uitspraken is: “I don't stop when I'm tired, I stop when I'm done.”

Hoogtepunt van mijn bezoek aan Helsinki was de Block Party, een straatfeest in de wijk Kallio.

Ik blog elke dag, maar niet élke dag.

Tijdens een voetbalwedstrijd in Zuid-Amerika kreeg de linksback van Fluminense (Marcelo, voormalig speler van Real Madrid) de rode kaart nadat hij vol op het scheenbeen van zijn tegenstander was gaan staan.

“I think a few things or many things are going to happen,” zei voetbalcoach Pep Guardiola laatst. Hij had het over de transfermarkt, maar het citaat is ook prima toepasbaar voor wat het leven in zijn algemeenheid in petto heeft.

Ik ben in het echt nooit bij 'm thuis geweest, maar vannacht droomde ik dat ik op visite ging bij collega-schrijver Henk van Straten.

Als ik een verhaal begin te vertellen is het alsof ik over een weg loop. Steeds komen er zijpaden en moet ik de neiging bedwingen om zo'n zijpad te nemen.

Op feestjes wordt alle input me vaak teveel.

Voor veel mensen met autisme (niet voor alle) is het moeilijk om een verhaal te vertellen, omdat ze zich verliezen in details.

Ik schrijf veel over mijn hoofd. Wat ik probeer is het persoonlijke universeel te maken. Mijn hoofd is jouw hoofd.

Mijn volgende blog is het huidige. Als mensen zeggen: “Het volgende verhaal gaat over...”, dan denk ik: oké, eerst even het huidige verhaal aanhoren, zijn we daarna toe aan het volgende. Maar wat blijkt: met het volgende wordt het huidige bedoeld.