Maandag is mijn lievelingsdag. Alles kan nog gebeuren, de week is onbetreden sneeuw.

Ik hou niet van feestjes. Dat is inmiddels bekend, we weten het nu wel.

Elke ochtend loop ik met Nina hetzelfde rondje door het park. Of eigenlijk is het een ovaal: een rechthoek met ronde hoeken.

Als ik ChatGPT mijn biografie laat schrijven komt eruit dat ik een “veelzijdig” schrijver ben en in de loop der jaren een “indrukwekkend literair oeuvre” heb opgebouwd.

Ik ben niet mijn autismediagnose. Af en toe check ik dat door aan iemand te vragen wie ik ben. Nooit is het antwoord: “Autismediagnose”.

Man, wat heb ik het druk. In mijn hoofd dan, mijn agenda ziet er best overzichtelijk uit. De afgelopen week niet, maar vandaag heb ik het redelijk rustig.

Soms geeft iemand een feestje en staat onderaan de kaart het woord ‘cadeautip’ met daarnaast een envelopje.

Gisteren zag ik in De Balie in Amsterdam de film Inside Aut, gemaakt door fotograaf en documentairemaker Isabelle La Poutré. Het is een persoonlijk en goudeerlijk portret over hoe het voelt om er steeds weer mee geconfronteerd te worden dat je een hoofd hebt dat anders werkt dan dat van anderen.

Als Elon Musk vertelt over zijn kindertijd, vertelt hij over hoe hij altijd in zijn slaapkamertje in Pretoria zat te lezen, helemaal alleen, met om zich heen “het geluid van een leeg huis”.

Wat mij intrigeert aan het interview met Matthijs van Nieuwkerk is dat hij elke ochtend vier kilometer vanuit zijn huis in het Gelderse dorpje Almen aflegt naar het dichtstbijzijnde café, waar hij koffie drinkt met een snee krentenwegge erbij.

Na vandaag zal ik een poosje niet bloggen omdat ik onderweg ben. Van de ene plek naar de andere.

Gisteren wachtte ik op een pakje dat niet kwam. Elke dag kreeg ik bericht van de verzender: “Uw bezorging is opnieuw gepland.”

Ik wacht op een pakje. Elke dag krijg ik bericht van de verzender: “Uw bezorging is opnieuw gepland.” Elke dag wordt de bezorging 24 uur vooruit geschoven.

Een bekend uitzendbureau adverteert met de slogan: “Worden wie je bent.” Dat is een zinnetje dat me intrigeert, want wie was je dan daarvóór, vóór je werd wie je was?

Ik kan het nergens terugvinden, maar volgens mij was het Aaf Brandt Corstius die schreef dat ze één regel had als het ging om columns schrijven: niet te meta.

Luke Combs coverde het liedje ‘Fast Car’, zijn versie duurt dertig seconden korter dan het origineel.

Op dit moment schrijf ik een non-fictieboek, doe ik research voor een biografie én redigeer ik teksten voor een zakelijke opdrachtgever. Op de meeste dagen gaat het ook in die volgorde.

Ik heb achttien jaar lang in het bedrijfsleven gewerkt. Mijn bureau stond in een kantoortuin, plantenbakken boden een organische aanblik.

Het leven is complex, mensen zijn complex. Soms snak ik naar iets simpels.

Gisteren werd ik gebeld door een Engels sprekende vrouw. Ze bevond zich in een lawaaierige ruimte en moest hard schreeuwen om er bovenuit te komen.