Niet alles lukt. Gisteren interviewde ik iemand en steeds liep ik tegen een muur op.

Billy Collins begint zijn gedicht ‘Morning’ met de vraag: “Why do we bother with the rest of the day?”

Vanochtend vroeg liep ik door het park en dacht ik: wie telt er nou álle wolken?

Rick en ik hebben nooit arm in arm op de wc kruislings geplast, wel vatten we een diepe vriendschap-voor-altijd op en schreven we samen een dichtbundel over onze beider echtscheidingen.

Vanaf morgen ben ik terug als jurylid van de Poëzieslag in Amsterdam. Samen met Asha Karami en Mathilde Santing en onder het toeziend oog van presentator Omar Dahmani, ga ik met volle aandacht luisteren naar de dichters.

Ik heb geen modelspoorbaan op mijn zolder, ik heb niet eens een zolder, maar als ik een hardnekkige interesse zou moeten noemen zou het die voor taal moeten zijn.

Ik schrijf elke dag een blog. Behalve als ik dat niet doe.

Op naar Meppel, waar ik vandaag om 12 uur gedichten voordraag in Boekhandel Riemer Bart.

Vandaag moet ik ergens op een bepaalde tijd zijn. Ik bereken de reistijd en tel daar nog twintig minuten bij op als buffer. Als de brug openstaat of een kudde schapen de weg oversteekt, kan ik daarop terugvallen.

Ik woon ergens onder de rook van Amsterdam en na afloop van de gestaakte klassieker gisteren reden allereerst de gefortuneerde Ajax-fans het dorp binnen.

Gisteren zei journalist Rachel Aviv in een interview met NRC over haar gebruik van het antidepressivum Lexapro: “Ik zou niet willen dat ik er nooit mee begonnen was.”

Ik kan goed geheimen bewaren. Op een gegeven moment wordt dat bekend en dus hoor ik veel geheimen.

Na mijn autismediagnose kan ik niet meer terug naar wie ik was, dus moet ik zijn wie ik ben.

Ik word regelmatig ingehuurd voor communicatieadvies. Wat ik bijvoorbeeld doe is kijken hoe iemand zich presenteert en kijken of dat beter kan.

Drie keer kwam in de Troonrede de term maatschappelijk weefsel voorbij. Geen idee wat het is, maar het houdt ons bij elkaar en daarom “blijven we bouwen aan het maatschappelijk weefsel van ons land”.

Gisteren schreef ik over de namen van instellingen in de geestelijke gezondheidszorg. Zo heb je de MEE en dankzij jullie, lezers van dit blog, weet ik nu dat deze organisatie eraan bijdraagt dat mensen weer mee kunnen doen in de maatschappij.

Ik neem alles letterlijk, dus ook ‘letterlijk nemen’: dan zie ik een Pac-Man-achtig happertje eerst de a opeten, dan de b en dan de c.

Soms loop ik met iemand over een lange, rechte weg en zegt die ander: “Er komt geen einde aan.” Dat is geen vaststelling, maar een verzuchting. Bedoeld wordt: de weg is zo lang en zo recht, het is alsof er geen einde aan komt.

Vanochtend vroeg wandelde ik door de polder. Ik maakte foto's van de zonsopgang, maar die zagen er allemaal uit als ansichtkaarten.

Ik schrijf over hoe het leven soms ondoenlijk is voor iemand die alles in zich opneemt.