Gisteravond was ik in een ruimte met honderd mensen en ik hoorde honderd stemmen. De stem van degene met wie ik sprak, mijn eigen stem, plus die van iedereen om me heen.

Morgen staat mijn zevende essay over autisme in NRC. Ik schrijf onder andere over apparaten die stuk kunnen gaan, “maar niemand weet wanneer”.

Soms zijn woorden zo groot dat ik ze niet naar buiten krijg. Ze ontstaan in mijn buik of daaronder, komen dan boven. Ergens tussen maag en slokdarm wordt het taal.

Sowieso moet je in november de zon zoeken met een lantaarntje, maar het is ook lang geleden dat ik jubelde.

Ik ga iemand een kaartje sturen. Hoe begin ik?

Momenteel verslind ik de debuutroman ‘Moeders. Heiligen’ van Dieuwertje Mertens. Ze schrijft over mannen en muren en over muren en mannen. En over manmuren, manuren, uren met mannen.

Twee letters verschil maar tussen piekeren en pieken. Ik zou het tweede meer willen doen en het eerste minder, maar krijg mijn hoofd niet stil. Het is een piekerfabriek.

Afgelopen week overleed de dichter Hans Tentije, die geloofde dat ‘het verleden nooit voorbij is/ maar zich ergens anders bevindt – // in de leemten, de wijkplaatsen van herinneren en vergeten’.

Nina is bij haar andere baasje. Vanochtend sprong ze dus niet op mijn bed om zich met alle poten wijd over haar buik te laten aaien.

Ik hoop dat voor iedereen de schade vandaag meevalt en dat niemand door omvallende bomen of losgewaaide takken gewond raakt of nog erger.

Momenteel werk ik aan twee boeken tegelijk. Dat is lastig, steeds moet ik de keuze maken aan welk van de twee ik werk en een keuze voor de een is een keuze tegen de ander.

Ik verlang er soms zo naar dat er van de som des levens iets wordt afgetrokken, maar er wordt alleen maar iets bij opgeteld.

Blaise Pascal (wie? Blaise Pascal) (wie?! BLAISE PASCAL!!) geloofde dat alle problemen waar de mens mee kampt hun oorsprong vinden in het feit dat we niet in staat zijn om rustig alleen in een kamer te zitten.

Ik schreef eerder over Friends, Lovers and the Big Terrible Thing, de memoires van de gisteren overleden Matthew Perry.

Vanmiddag in de DMW Gallery, Koolstraat 15 in Antwerpen: een nieuwe aflevering van Elbow Giraffe, gepresenteerd door mij.

Sinds kort zijn allebei mijn kinderen het huis uit en ik heb sinds hun vertrek nog nauwelijks muziek opgezet.

Eenzaamheid is niet opschrijven wat je eigenlijk wilde opschrijven. Omdat je de gevolgen al voorvoelt en iedereen zo op scherp staat dat ieder spettertje uit je waterpistool wordt aangezien voor olie op het vuur.

Ik voel me vaak een marsmannetje tussen de aardbewoners. Of een mens tussen de marsmannetjes.

Al ruim een week werk ik aan een tekst over mijn eenzaamheid. Dat doe ik in afzondering, maar dat zou ik ook doen bij een tekst over in gezelschap verkeren.

In een interview met Trouw naar aanleiding van foto’s van Martijn Gijsbertsen, heeft Milouska Meulens het over het verschil tussen je ik ‘van binnen’ en je ik ‘van buiten’.