Ik sta op het punt om naar Nijmegen af te reizen. Het Poëziecentrum Nederland organiseert het programma Ontmoet de dichter en dit keer kun je mij ontmoeten.

Gisteren overleed Benjamin Zephaniah, een groot dichter en performer. Reeds in de jaren tachtig van de vorige eeuw liet hij zijn stem horen tegen onderdrukking in het algemeen en Margaret Thatcher in het bijzonder.

Geert Wilders, Dilan Yeşilgöz, Pieter Omtzigt en Caroline van der Plas hebben duo-gesprekken met elkaar gevoerd. Dat ‘duo’ slaat op dat in koppeltjes wordt gepraat, maar het woordje brengt mij in verwarring, omdat het lijkt alsof je dan ook solo-gesprekken kunt voeren.

Toen ik nog datete was ik niet per se op zoek naar een spontaan iemand. Volgens Van Dale zijn spontane mensen ‘geneigd hun opwellingen direct te uiten’, wat ik aan de positieve kant nog best amusant vind.

Gisteravond riepen we tijdens de Poëzieslag Marieke Bertha tot winnaar uit. Runner-up en winnaar van de publieksprijs was Matthijs van Egmond. Hij ging staan met de ogen gesloten en creëerde een veilige koker waarbinnen het veilig genoeg voelde om te performen.

Ik lees een magistraal boek van Anelise Chen, So Many Olympic Exertions, wat qua vorm aansluit bij Bluets van Maggie Nelson, maar compleet anders is van toon.

Wat mij radeloos maakt: als ik iets ga doen en alles is in kannen en kruiken, maar ineens veranderen alle plannen en gaat het allemaal anders.

NRC schrijft vandaag over Tom Klaassen, een (inmiddels overleden) hoogopgeleide ict-ondernemer die jarenlang werd behandeld voor zowel een drankverslaving als psychiatrische problemen. Een ‘dubbele diagnose’, heet zoiets.

Gisteravond was het glad en mistig, maar ik moest naar Houten. Op de provinciale weg ernaartoe werd ik gebumperd door een BMW. Bij een tankstation sloeg ik af, waarna ik meteen weer invoegde, zodat ik nu de BMW kon bumperen.

Aan een ‘matige’ voetbalwedstrijd heb je niets gemist, vind ik iemand ‘matig’ leuk dan hoef ik er niet nog eens mee af te spreken. Maar soms betekent matig juist méér: matige vorst is strenger dan lichte vorst.

Gisteren mocht ik nog één keer mijn oude middelbare school bezoeken, hierna gaat hij tegen de vlakte.

Frans Timmermans zei gisteren tegen mensen die zich afvragen of er nog plek voor ze is in Nederland: “We got your back.”

Gisteravond tegen negenen was ik redelijk ontspannen. Ik had naar het verkiezingsdebat gekeken, mijn hoofd geschud, Gibraltar-Nederland gekeken, nog een keer mijn hoofd geschud, de televisie uitgezet, mijn jas aangetrokken, ik was de polder ingelopen en daar werd ik een met het duister.

Ik erger me dood aan automobilisten in mijn dorp die niet stoppen als ik aanstalten maak om via het zebrapad over te steken.

M. Vasalis schreef in 1947: “Ik droomde in de oorlog dat het oorlog was”. Aan die regel dacht ik toen ik net wakker werd: ik had gedroomd dat ik lag te slapen.

Ik was bij een uitvaartplechtigheid. Voor de persoon van wie we afscheid namen had ik een kaart geschreven.

Gisteren was ik in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam aanwezig bij een avond over wat het écht betekent om op te groeien in de lagere sociale klasse en hoe dat de manier waarop je in de wereld beweegt beïnvloedt.

Er staat iets te gebeuren. Al is het onzeker of het doorgaat. Er is een gerede kans dat het niét gaat gebeuren. Maar je weet nooit. Voor hetzelfde geld komt het er wél van.

Op wie ga ik volgende week woensdag stemmen? Ik kende iemand in de Kamer voor wie ik mijn hand en ook andere lichaamsdelen in het vuur zou steken, maar die stopt ermee en nu ken ik niemand meer.

In een liedje van The Beatles, een band waar we nog veel van gaan horen, wordt gezongen: “We were talking about the space between us all/and the people who hide themselves behind a wall”.