Vanochtend liep ik met de hond langs een plantsoen. Mannen waren het onkruid aan het wieden.

Gisteren dronk ik een nulprocentbiertje in de bar van Pension Homeland in Amsterdam. Een van de gasten zei tegen een andere gast: “Als jij nu gaat zwemmen krijg je van mij een shotje tequila.”

Elke gedachte die ik heb vertakt. Mondt uit in meerdere volgende gedachten. Die weer uitmonden in nog weer meer gedachten.

In een interview met NRC zegt Lucky Fonz III zinnige dingen over hoe een kunstenaar het persoonlijke universeel maakt.

Op mijn negende ging mijn vader zonder afscheid te nemen het huis uit om nooit meer terug te keren. Het was niet eens dat ik er nou zo verdrietig om was, ik begreep gewoon niet dat hij me niet had ingelicht.

Rutger Kopland dichtte over een lege plek in het gras.

Ik moest weer eens een test invullen over mijn autisme. Gelukkig was het geen quiz, want dan ben ik zo bang om foute antwoorden te geven dat ik alleen nog maar foute antwoorden ga geven.

Elke dag laat ik mijn hond uit over een groenstrook langs een appartementencomplex. Om de zoveel meter wordt het groen onderbroken door stenen paadjes waarmee een van de ingangen van het complex wordt verbonden met de openbare weg.

Ik sta vaak voor een groep. Soms op het podium van een theater of concertzaal, dan heet de groep: publiek.

Pas werd ik ergens aangekondigd als “een schrijver van autobiografische boeken”. Vreemd was dat niet, ik had de aankondiging zelf aangeleverd.

Voor wie denkt dat ik de hele dag blogs zit te schrijven, ik ben eigenlijk romancier.

Alles komt binnen. Kleine dingen en grote. Wat ertoe doet en wat er niet toe doet. Dingen die ik begrijp en misvattingen.

Als mij wordt gevraagd of ik autisme een stoornis vind, antwoord ik: alleen vergeleken met de niet-autistische wereld.

Ik zit in een hotel. Ik schrijf zitten omdat mensen vragen in welk hotel ik zit.

In alle boeken en artikelen over autisme die ik lees, wordt geworsteld met het geven van een heldere, alles omvattende definitie van wat autisme nou precies ís.

Er kwam een gevierde interviewer bij ons staan, die de collega-schrijver hartelijk begroette met drie zoenen én een omhelzing, een variant die ik nog niet kende.

Gisteren schuifelde ik tijdens spitsuur door de supermarkt. Voor me liep een vrouw die ineens stilstond, rond haar as draaide en het woord “komkommer” prevelde.

Tot een maand geleden woonde ik onder de rook van de stad. Dat schreven makelaars in hun omschrijvingen van te koop staande huizen, dat het dorp “onder de rook van de stad” lag.

Douwe Bob is nu drie maanden clean en naar tevredenheid, al zegt hij in een interview met de Volkskrant er wel een dubbel gevoel bij te hebben en altijd op hetzelfde moment. “Namelijk als ik de vaatwasser aan het uitruimen ben.”

Mijn droom is ooit aan het strand wonen. Aan is een compromis, het liefst woon ik erop.