Ik word niet gelukkig van de doos van Zalando openen en keurig opgevouwen kleding passen en daarna wat me niet staat proberen weer net zo keurig opgevouwen terug te leggen, wat nooit lukt.

Gisteren zat ik in een wachtkamer. Te wachten, want iemand die ik ken moest een medische behandeling ondergaan.

Er was een podcast die toevallig aanstond waarin iemand iets zei in de trant van: ‘gelukkig worden is een keuze.’

Soms vraagt iemand of ik langskom. Dat neem ik natuurlijk weer letterlijk: ik zie voor me hoe ik met gezwinde spoed langs iemands voordeur loop en weer naar huis.

Toen ik vanochtend wakker werd, hoopte ik dat ik het gedroomd had. Maar even voelen met mijn tong en daar was het gat.

Gisteren zat ik lekker te graaien in m’n zak met Provençaalse mix, toen ik ineens iets los voelde komen in mijn rechterbovenkaak.

Ik ben een paar dagen in het buitenland én heb over twee weken de deadline van mijn boek. Daarom even geen blog.

Ooit bezochten mijn broer, mijn zus en ik de Bassie en Adriaan-tentoonstelling in Museum Vlaardingen en stond die clown daar ineens.

Zelden lukte het me in deze mate om een dichterlijke doordruk te maken van mijn brein.

Ik vond een oude agenda terug en zag dat de week van 6 tot en met 12 maart 1989 een drukke week was.

Er is veel wat ik niet begrijp. Veel daarvan boeit me geen bal, dat kan ik laten. Maar dan hou je nog veel over wat me wél interesseert, of wat ik zou moéten weten.

Elke keer als ik aan mijn boek werk, vallen mijn ogen dicht. Ik doe onnoemlijk veel powernaps, waarbij ik mijn ogen even helemaal sluit.

Ik liep over de Schellingwouderbrug en zag het brugwachtershuisje. Er zat verduisterende folie op de ramen, waardoor je de brugwachter bijna niet zag.

In haar column in NRC schrijft Karin Amatmoekrim vandaag over Mona Keijzer, die beweert dat Jodenhaat onderdeel is van de cultuur van islamitische landen.

Soms ben ik ineens heel rechts. Als voetbalsupporters zich misdragen, wil ik een bataljon ME’ers het vak in sturen dat aldaar naar hartelust in het rond gaat lopen meppen.

Ik liep langs het Amsterdam-Rijnkanaal, maar onderaan de dijk was nóg een pad. Dus ik de dijk af, die glibberiger bleek dan gedacht.

Twee toeristen liepen op me af: of ik wist waar de halte van bus 22 was. Al sla je me dood, antwoordde ik, maar dan in het Engels.

Ik had vier briefjes van tien. Die had ik los in de rechterzak van mijn trainingsjack gestopt, bij mijn telefoon. Handig.

Het internet in mijn nieuwe huis is ruk. In plaats van een medewerker van het kabelbedrijf de huid vol te schelden, probeer ik te accepteren dat iets soms wel werkt en soms niet.

Gisteren liep ik met Nina over straat, minding my own business. Twee mensen liepen recht op ons af, gedienstig deden we een paar stappen opzij.