Na de laatste drukproef van het nieuwe boek kwam de allerlaatste drukproef. Ook die ben ik weer minutieus gaan doorspitten.

Gisteravond stond mijn zoon Julian in de halve finale van het NK Poetry Slam. Poetry slams zijn wedstrijden gedichten voordragen. Het zijn afvalraces met een uiteindelijke winnaar en gisteren was Julian een van de winnaars.

Ik moet een rekening betalen. Daarbij horen een rekeningnummer en een betalingskenmerk.

Het zal trouwe lezers van dit blog niet verbazen, maar als iemand iets gevraagd wordt en antwoordt met: ‘Waarom niet?’ dan bedoelt hij dat bevestigend. Maar ik ga in mijn hoofd alle redenen opsommen waarom hij niét aan het verzoek gevolg zou kunnen of moeten geven.

Maandagochtend. De stad baadt in het zonlicht.

Ik hou van mode, maar draag niet graag kleding waar de merknaam op staat.

Mensen zeggen soms: je moet je kop erbij houden. Goeie tip, zonder ga je dood.

Mijn buurt keert terug van vakantie. Onderhuurders maken plaats voor de eigenlijke bewoners.

Vanuit mijn werkkamer heb ik uitzicht op een muur. Elke ochtend zeg ik ‘m gedag: ‘Hallo muur.’

Ik liep over straat en het was onvermijdelijk dat ik op een gegeven moment de hoek om ging...

Ik ben even uit de lucht. Dat is nodig, je kunt niet altijd ín de lucht zijn.

Omdat ik dagelijks een blog schrijf weet ik vaak niet meer waar ik nou al wel en waar ik nog niet over heb geschreven.

Soms probeer ik het aantal gedachten dat ik heb te tellen. Het lijkt me fijn als je weet: op dit moment denk ik aan 17 dingen.

Geluid, wat ben je hard. Wat ben je snerpend. Door merg en been ga je.

Het adagium van Hef is: ‘Alleen maar love, alleen maar liefde.’ Tijdens concerten zegt ie het steeds opnieuw.

Iedereen is op vakantie en wie niet op vakantie is ligt de hele dag te bakken op het zwemsteigertje bij mij om de hoek.

Gisteren had ik een bij in de auto. In paniek was ze, alle kanten vloog ze op, snel deed ik alle raampjes open.

Ik word niet gelukkig. Hoe ik me voorstel dat gelukkig zijn eruitziet, is helemaal niet realistisch.

Gust Gils dichtte over een wereld waarin alle mensen fotokopieën zijn geworden en er geen behoefte meer is aan originelen.

Hans Plomp is dood. Hij heeft zijn stoffelijk omhulsel afgelegd. Zijn ruimtepak dat ’m ooit paste, maar nu knelde als een keurslijf.