agent

Gisteren fietste ik door de stad. Ik had haast, drukte met kracht op de pedalen, reed herhaaldelijk tegen het verkeer in en menigmaal door rood. Intussen luisterde ik via mijn koptelefoon naar een podcast.

Schuin tegenover het Centraal Station kwam er ineens iemand naast me fietsen. Ik schoof een schelp van de koptelefoon van mijn oor, misschien wilde de ander iets vragen of me voor iets uitmaken. Maar het was een politieagent op een mountainbike, die zei: “Rood is stoppen, hè?”

Waarop ik reageerde met: “Je hebt gelijk.” En hij zijn duim opstak, waarna hij versnelde en voor me in de menigte verdween.

De dialoog ontroerde me, omdat het een voorbeeld was van sociaal contact waarbij alles klopte. Ik hield me niet aan de verkeersregels, een agent wees me daarop en ik erkende schuld, waarna hij besloot te volstaan met een vermaning.

Alles was duidelijk: een unicum.