masterclass

Ik sta vaak voor een groep. Soms op het podium van een theater of concertzaal, dan heet de groep: publiek. Soms geef ik een training of een workshop of een masterclass (wat voor mij allemaal zo’n beetje op hetzelfde neerkomt, al vind ik masterclass het sjiekst, want dan ben ik de master) en dan heet de groep: deelnemers. Soms word ik gevraagd als spreker bij speciale gelegenheden en dan sta ik tegenover collega’s van de jubilaris. Of: vrienden van het bruidspaar. Of: nabestaanden.

Ik heb moeite met in groepen verkeren, maar sta wel graag tegenover ze. Dan is het duidelijk: ik praat, de anderen luisteren. Nooit hoef ik bang te zijn dat ik te lang aan het woord ben: de mensen hebben een kaartje gekocht. Na afloop bij de meet & greet hoef ik nooit bang te zijn dat ik de mensen verveel: ze komen voor mij.

Wat ik fijn vind aan een beetje bekend zijn, is dat ik kan afdwingen dat mijn naam goed gespeld wordt. Mijn manager drukt organisatoren op het hart om geen fouten te maken in de aankondiging. Staat er ‘Erik Jan Harmsen’ op de poster, dan blijf ik thuis. Dan kom ik gewoon niet. Want ik bén dat niet.