zeg het

Op mijn negende ging mijn vader zonder afscheid te nemen het huis uit om nooit meer terug te keren. Het was niet eens dat ik er nou zo verdrietig om was, ik begreep gewoon niet dat hij me niet had ingelicht.

Dan had ik gevraagd: “Hoelang ga je weg?”
Mijn vader: “Weet ik niet. Misschien wel voor altijd.”
Ik: “Zal ik daar maar van uitgaan?”
Vader: “Doe maar.”
Ik: “Ligt het aan mij?”
Vader: “Nee, aan je moeder.”

Verlaten worden zonder dat je weet dat je wordt verlaten, vind ik ondraaglijk. Daarom heb ik nogal eens banden met vrienden of geliefden al bij voorbaat verbroken. Daar ben ik niet trots op, maar door zelf te vertrekken kon iemand niet meer bij me weggaan.

Het is overigens niet zo dat mensen me niet mógen verlaten. Soms snap ik het zelfs wel. Alleen zég het even.