appelflappen

Vandaag in Trouw mijn interview met de 12-jarige Tijl uit Apeldoorn over zijn ADHD en autisme. Hij houdt van voetballen, rummikuppen én bakken. ‘Vooral appelflappen. Die bak ik voor de buren als ze jarig zijn. Ik geef ze af bij de deur, binnenkomen doe ik liever niet. Het voelt wel goed, om iets te doen voor iemand anders en dat ze er blij mee zijn. Na afloop brengen ze het bord weer terug. Dat vind ik wel belangrijk, dat ze dat doen.’

Ik vond dit zo’n ontroerend citaat. Het is voor mij zo herkenbaar: ik heb bijvoorbeeld best veel vrienden en hou van ze, alleen zie ik ze zelden tot nooit. Ik denk omdat het leven al zoveel van me vraagt en ik tussendoor vaak meer behoefte heb aan verstilling dan aan gezelschap.

Een vriendin van me weet dit en stelde een keer voor dat ze langs zou komen en dan op de bank zou gaan liggen met een boek zonder iets te zeggen en daar de hele middag niet af zou komen. We hebben het plan nooit uitgevoerd, omdat ik zeker weet dat ik haar toch zou willen verzorgen.