duit

Ik sta in een groepje en iedereen praat. Eerst die, dan die, dan die. Er is geen dirigent die mensen aanwijst, geen regisseur die een cue geeft. Iedereen kiest het moment om iets te zeggen, aan de discussie bij te dragen, een statement te maken, een duit in het zakje te doen.

Steeds als ík iets wil zeggen, zegt net iemand anders iets. Ik dacht dat iemand klaar was, maar die begon juist aan een nieuwe zin, net op het moment dat ik diep ademhaalde voor mijn eerste woorden. Waarop ik ze weer inslik, die woorden. De tekstballon boven mijn hoofd loopt leeg.

Soms heb ik zin om bij iedereen een stuk tape op de lippen te plakken, zodat ik eindelijk in alle rust mijn verhaal kan doen. Ik doe een duit in het zakje en nog een en nog een, net zolang tot het zakje vol is.