luchtzak

O, overvolle trein. Zitten is uitgesloten, zelfs de scharnierarmen van de deuren zijn bezet. Ook de wanden om tegenaan te leunen. Dus sta ik zonder steun en probeer ik ready te zijn voor een plotselinge stop.

Wat als hij ontspoort? Een moment zullen we loskomen van de grond om kort daarop hard te landen. Overal armen en handen, hoofden vol kwetsuren. Waar blijft de hulp, het duurt al uren?!

Niet dát we ontsporen. Soms rijden we wat ruw over een wissel, maar de gezichten van de ervaren forenzen blijven in de plooi.

In een vliegtuig kijk ik in een luchtzak ook altijd naar de stewardessen. Zolang zij glimlachen, doe ik dat ook.