mindfulness (2)

Ik zit op een cursus mindfulness. Het moeilijke vind ik dat er tijdens de oefeningen vragen worden gesteld die onbeantwoord blijven.

Ruggelings op je matje gelegen, richt je je steeds op een ander deel van je lichaam en dan hoor je de cursusleider zeggen: ‘Wat voel je in je knie?’ Waarbij het niet de bedoeling is dat ik dan iets zeg, bijvoorbeeld : ‘Een lichte tinteling.’ Je mag het binnensmonds beantwoorden, maar beter is het helemaal te laten en je er alleen voor open te stellen. Voor wat je mogelijk in je knie voelt. Waarbij je niet fout kunt antwoorden. En ‘als je niets voelt is het óók goed’.

Tegen zoveel mildheid ben ik nauwelijks opgewassen. Normaal gesproken moét ik antwoorden als er een vraag gesteld wordt en dan ook nog het goede.

Niets voelen is mijn grootste nachtmerrie. Nu is dat ineens ook oké en de ironie is: daar voel ik van alles bij.