volgelopen volumebalkjes

Kranten lees ik niet. Of wel, maar zonder iets op te slaan.

Als ik een boek lees roetsj ik langs de zinnen als een muis langs de plinten. Als ik een podcast luister moet ik steeds een stukje terug omdat ik alweer met mijn gedachten was afgedwaald. Dan hoor ik wanneer Willem van Oranje is geboren, maar als je me een moment later zou zeggen dat dat in de zeventiende of achttiende eeuw is gebeurd zou ik je geloven.

Van series die ik zag herinner ik me weinig tot niets. Alleen aan de volgelopen volumebalkjes op Netflix zie ik dat ik ze heb gezien. Niemand anders kan op mijn account: ik heb gekeken. Niets van meegekregen. Ik ben vol van leegte.