Vanochtend vroeg liep ik met mijn hond door de mist. De maan was sterk genoeg om door de wattenbrei heen te schijnen, al schijnt ze zelf helemaal niet, weerkaatst ze alleen het zonlicht. Liep iemand me tegemoet, dan zag ik dat pas op het laatst.

Van 1988 tot 1990 woonde Nina Simone in Nijmegen. De zangeres leed aan schizofrenie en depressies, ook op andere dagen dan Blue Monday, en was door een goede vriend met de nogal nuchtere naam Gerrit de Bruin naar de Waalstad gehaald om tot rust te komen.

Kijken naar koffie die doorloopt
maakt dat genoemde koffie
trager doorloopt
en lekkerder wordt.

Fotograaf Alec Soth had in 2016 een mystieke ervaring. Hij was in Helsinki om een lezing te geven over zijn werk. Met een jetlag van daar tot Tokio zat hij aan de kant van een meer en keek uit over het water. Ineens overkwam het hem.

Vanochtend om kwart voor zes schrok ik wakker. Ik keek schichtig om me heen, als een soldaat die de wacht houdt maar even is ingedommeld. Toen het besef dat ik een gewone burger ben, levend in een min of meer vredig land.

In de supermarkt werd ik plotseling in de rug gelopen door iemand, iets waarop je anticipeert op het voetbalveld maar toch niet in de Plus. 

Ik heb drie apparaten in huis die piepen als het werk gedaan is waarvoor ze zijn gemaakt. Eén piepje zou voldoende moeten zijn, maar de wasmachine stoot maar liefst drie lange schelle pieptonen uit als hij klaar is met draaien. Die gaan bij mij door merg en been: de eerste lange schelle pieptoon, de tweede lange schelle pieptoon en ook de derde. Het ergste is dat ze ook nog eens acht keer herhaald worden.

Vanmorgen om half acht liep ik met de hond het park in. Het was voor mijn doen laat, normaal ben ik minstens een halfuur eerder. Dan loopt er nog niemand, nu zag ik op het pad voor me zeker drie mensen en drie dieren.

Mensen die in het interbellum leefden, wisten niet dat ze in het interbellum leefden. Ze hadden de Eerste Wereldoorlog erop zitten, maar nog geen weet van de sequel. Het idee van nóg zo'n oorlog werd door velen onvoorstelbaar geacht, tot het gebeurde.

Wat mij intrigeert aan het liedje You Are the Sunshine of my Life van Stevie Wonder, is dat de eerste twee regels niet door Wonder zelf worden ingezongen, maar door een van de achtergrondzangers. Regel 3 en 4 komen voor rekening van iemand anders uit het koor. Pas vanaf regel 5 horen we Wonder zelf.

Er zijn mensen die zeggen dat er in mijn roman Rigolettohof wel erg veel herhalingen voorkomen. Ze bedoelen dat als een minpunt, maar het is de kern van de vertelling.

Vannacht schrok ik wakker, de wekker gaf 4:51 aan. Van mijn rug ging ik op mijn rechterzij, toen op mijn buik, toen op mijn linkerzij en na een lange reis kwam ik weer daar uit waar ik begonnen was. Alsof iemand een kraantje had opengedraaid, sijpelde mijn hoofd vol met donkere gedachten.

Ik moest voor mijn boosterprik naar een industriegebied in Almere. Daar werd ik geholpen door een bonkige militair, die onverwacht teder een pleistertje plakte op de plek waar hij 'm erin had gestoken.

Vanochtend vroeg liep ik met mijn hond door de polder. Het donker had duizend gezichten, die dan weer hier, dan weer daar opdoemden. Steeds keek ik om, maar wie mij volgde bleef onzichtbaar.

Ik werk aan een nieuwe dichtbundel die, als het allemaal lukt, eind dit jaar bij Uitgeverij Thomas Rap zal verschijnen. Het maken van een bundel begint voor mij niet bij inhoud, maar bij vorm. Wat wordt de bladspiegel, welke interpunctie gebruik ik, waar beginnen en eindigen strofen: dat zijn in eerste instantie veel belangrijkere vragen dan waar de gedichten over gáán.

Spoiler alert, maar in mijn meest recente boek Rigolettohof pakt de hoofdpersoon na maandenlang aarzelen eindelijk de beschuitbus met daarin de as van zijn moeder en verstrooit hij haar in het gras. Dat bewijst dat het een werk van fictie is, want in werkelijkheid was ik blijven talmen en stond de volle bus ook na de dag van publicatie gewoon nog in het keukenkastje, tussen de Ajax en de Andy.

Op vi.nl lees ik dat voetballer Jan Vertonghen brakend op het veld heeft gestaan in een door Benfica verloren topwedstrijd tegen Porto. De website plaatst er een video bij waarop te zien is hoe de Belgische verdediger net na de rust ineens over zijn nek gaat. Beelden kunnen als onsmakelijk beoordeeld worden, staat er als waarschuwing boven. Het woord ‘kunnen’ houdt de mogelijkheid van het tegenovergestelde open.

Een poosje geleden interviewde ik een bestuursvoorzitter die zei: Integriteit is het gedrag dat je vertoont als niemand kijkt. Aan die uitspraak moet ik denken als ik 's ochtends vroeg met de hond door het park loop en zij langs de waterkant in hurkzit haar behoefte doet.

Vannacht om 4 uur wakker. Buiten gejoel van mensen, een uitgelaten menigte. Getoeter van auto's op een dinsdagnacht. Er zal een klandestien feestje geweest zijn waar ik geen weet van had en niet voor uitgenodigd was.

Voor het eerst in tijden moest ik weer 'ns iets uitprinten: een retourlabel voor iets dat ik had besteld en net niet lekker zat. Ik werd er ook een beetje te oud voor, voor een hoodie.