Vroeger was ik gefascineerd door het donker. Door de vele schakeringen in het zwart.

Gisteravond was ik bij een luistersessie van het nieuwe album van Hef. Waarover later meer.

Soms verwonder ik me over reclamespotjes op de radio. ‘Bij New York Pizza maken we ons eigen deeg.’ Ik ging er blindelings van uit, dat ze hun eigen deeg maken, maar blijkbaar is het een USP.

Ik heb een nee-nee-sticker op de klep van mijn brievenbus, maar daar trekken de politieke partijen in mijn dorp zich niets van aan. Ze gooien gewoon een foldertje bij me naar binnen.

We gingen naar de film Hytti Nro 6. Dat is Fins voor ‘Coupé nummer 6’. Archeologiestudent Laura neemt in Moskou afscheid van haar geliefde Irina en reist richting poolcirkel om daar oude rotstekeningen te gaan bekijken.

In haar net verschenen bundel ‘Meestal tussen bomen’ dicht Elly de Waard:

Als ik bezoek heb of een feest
ga ik graag ook altijd even
het donkere buiten in…

Gisteren stond in de supermarkt naar een prijskaartje te kijken. Het wasmiddel was in de aanbieding, 1 + 1 gratis.

De afgelopen maanden maakte ik zeer regelmatig lange avondwandelingen door de polder. Nu het vroeger licht wordt, loop ik er weer in het ochtendgloren.

De wereld is een onveilige, onoverzichtelijke plek, maar gelukkig heb ik mijn gedichten. Binnen het manuscript waar ik in werk is er orde, zijn er geen verrassingen. Elke letter staat er omdat ik dat wil.

Ik heb een nieuwe verslaving. Gembershots. De goedkoopste zijn de lekkerste.

Een tijdlang lukte het me niet om te lezen. Ik ging kapot aan alle afleiding. Het oplichtende scherm van de telefoon, de verlokking van een gemakkelijke Netflix-hap.

Van mijn liefste kreeg ik een paar ‘Happy Sad-sokken’ cadeau. Op het uiteinde van de de ene zijn twee ogen getekend boven een mond met de hoeken omhoog, op de ander met de hoeken omlaag.

Ik mag voorzichtig aan weer uit isolatie en voel me redelijk fit, maar ruik wel nog steeds fantoomgeuren.

De 37-jarige Dirck Slabbekoorn is manager van een Jumbo-supermarkt in Delfshaven. Zeven jaar geleden liep hij een hersenkneuzing op.

Ik lees een boek over Karel V, heerser over een gebied zo groot dat de zon er nooit onderging. Ook een man met gebreken en dan doel ik niet alleen op zijn ‘Habsburgse kin’, ook wel ‘peerdemuile’ genoemd.

Op pagina 78 van haar nieuwe dichtbundel Hier huizen draken schrijft Marie Claus: ‘Lange gedichten zijn het makkelijkst om te schrijven.’

Om voor de hand liggende redenen zit ik tijdelijk in isolatie. Vanwege wat er elders in de wereld gebeurt stelt het geen moer voor.

Vanuit mijn hotelkamer kijk ik uit op de ingang van de tunnel. Links zijn de auto's nog heel, maar de weg loopt af en naarmate ze meer naar rechts bewegen gaan ze de grond in, zie je alleen nog het dak, waarna ze verdwijnen.

Ik verblijf in een hotel in de stad waar ik woon. Beter gezegd: de stad waar ik vlakbij woon. Ik woon onder de rook van de stad.

Mijn hond is een week bij haar andere baas. Als ik nu door het park loop, is dat toch een beetje verdacht. Een man alleen, in een park.