Pas zei een zorgprofessional me dat het haar opviel dat ik haar niet vaak aankeek. Terwijl ik daarop reageerde keek ik haar voortdurend aan. Noú goed, dacht ik van binnen.

Ik las een interview met twee mensen van Forum Levenslang, een stichting die zich inzet voor een humanere behandeling van tot levenslang veroordeelden.

Met een machtig goede vriend maakte ik een avondlijke strandwandeling van IJmuiden naar Bloemendaal en terug.

Ik schreef een boek over het Alphen aan den Rijn van de jaren zeventig en tachtig en maakte een afspeellijst met liedjes waar ik destijds naar luisterde. Af en toe druk ik nog op shuffle en vandaag kwam voorbij: ‘Words’ van F.R. David.

Ik schrijf zowel romans als gedichten en journalisten vragen nogal eens aan mij: “Stel, je moét kiezen: proza of poëzie?”

Ik zou kunnen beweren dat ik zo kort douche voor het milieu, maar ik kan niet liegen, dus zeg ik toch maar eerlijk dat de milieuwinst bijvangst is en dat ik eigenlijk zo kort douche omdat ik geen idee heb wat ik daar verder onder die straal moet doen.

Zes jaar geleden reisde fotograaf Alec Soth naar Finland. De reis vanuit zijn woonplaats Minneapolis was lang en vermoeiend geweest, toch wilde hij nog niet gaan slapen.

Het is een talent, dat ik na één keer luisteren precies weet wanneer er in een liedje niet eenmaal maar tweemaal op de klankkast van een gitaar wordt geklopt.

Ik droeg altijd zwart. Zanger Morrissey zong: “I wear black on the outside, 'cause black is how I feel on the inside” en zo voelde ik het ook.

Tot een jaar geleden gaf ik niets om de planten op mijn balkon. Sporadisch gaf ik ze water en als ze doodgingen mompelde ik iets van: “Mijn planten gaan altijd dood.”

Op het eind van de hoogst indrukwekkende podcast van Duncan McCue over het lot van inheemse kinderen op de inmiddels tot de laatste steen afgebroken Kuper Island Indian Residential School op Penelakut Island in West-Canada, worden de namen opgelezen van de 167 kinderen waarvan bekend is dat ze op school onder een katholiek schrikbewind zijn overleden.

“Bestaat er niet zoiets als een wonderpil?” heb ik de afgelopen jaren vaak gevraagd als het in mijn bovenkamer weer eens hopeloos was vastgelopen.

Er is geen dauw meer. Dat hoorde ik vanmorgen iemand op de radio zeggen en het raakte me.

De wereld staat letterlijk en figuurlijk in brand en toch is het óók komkommertijd. Er is helemaal geen reden om nietsaandehandberichten te plaatsen, want genoeg echt nieuws om de kranten en websites mee te vullen, en toch lees ik over een kat in Anna Paulowna genaamd ‘Kees’.

‘Worden wie je bent,’ hoor ik een stem in een radiocommercial zeggen, en ik heb het idee dat ik die slogan al eerder heb gehoord, maar dan ter promotie van een ander bedrijf.

Ik schreef een boek over het Alphen aan den Rijn van de jaren zeventig en tachtig en maakte een afspeellijst met liedjes waar ik destijds naar luisterde. Af en toe druk ik nog op shuffle, vandaag kwam voorbij: ‘Self Control’ van Laura Branigan.

Er zijn twee dingen die me fascineren aan het leven. Het eerste is dat elke dag een aaneenschakeling is van een onnoemelijke hoeveelheid handelingen.

Ik las een interessant artikel over tijd. Een aan verschillende wijze mensen toegeschreven citaat houdt me al het hele weekend bezig: “Tijd is wat voorkómt dat alles tegelijk gebeurt.”

In dit gedicht van Babeth Fonchie Fotchind hóórt het ‘anti’ bij de ‘angst’, medicaliseren maakt immers ook angstig.

Iemand in de buurt besluit dat het een goed moment is om de schuurmachine aan te zetten. Het klinkt als een reusachtige mug met bronchitis die om mijn hoofd cirkelt en niet kan bepalen waar hij gaat landen.