Ik ben mijn sleutels kwijt en ze kunnen nergens anders zijn dan binnen, maar ik kan ze niet vinden. Zijn ze er dan wel, of zijn ze er niet?

Het gaat helemaal niet goed met me en dat komt niet doordat er iets met mijn kinderen is, niet doordat ik ongelukkig ben in de liefde, niet doordat ik iets onder de leden heb, niet doordat mijn carrière in het slop is geraakt, niet doordat ik op zwart zaad zit.

Soms schrik ik ervan hoe graag ik alleen ben. Zoals elke ochtend stond ik vanochtend voor dag en dauw op en liep ik door een verlaten park.

Ik had gisteren een ontbijtafspraak met iemand en dat is iets wat ik veel vaker ga doen.

Een lange rij schrijvers, waaronder ik, las gisteren voor uit het werk van Salman Rushdie. Dat gebeurde wereldwijd en dus ook bij de Akademie van Kunsten in Amsterdam.

Japanse wetenschappers hebben een robot ontwikkeld die met mensen meelacht. Het wordt beschouwd als een uitkomst voor bejaardentehuizen, waar eenzame ouderen snakken naar verbinding en empathie.

Vorige week verbleef ik in een klein huisje in een deel van het land waar iedereen de vlag had uitgehangen, zij het op zijn kop. Het regende pijpenstelen, maar dat vond ik niet erg.

Voorafgaand aan de wegwedstrijd van het wereldkampioenschap wielrennen, ging Mathieu van der Poel in zijn hotel in Sidney met de kippen op stok, om de volgende dag topfit te zijn.

Ik moest bloed laten prikken, dat kon gewoon in het dorp. Ik was vijf minuten te vroeg, die driehonderd seconden bracht ik om de hoek mijmerend door.

Waar ik dit jaar ook heen zou gaan op vakantie: niet weer een vulkanisch eiland.

Als mij wordt verteld dat iemand die ik ken of een bekend iemand is overleden, raak ik doorgaans overmand door een verpletterende neutraliteit.

Eindelijk is het weer kutweer. Donkergrijze lucht, bakken uit de hemel. Toen ik de hond uitliet reed een auto vlak langs me, zo door een plas.

Ik schreef een boek over het Alphen aan den Rijn van de jaren zeventig en tachtig en maakte een afspeellijst met liedjes waar ik destijds naar luisterde. Af en toe druk ik nog op shuffle en vandaag kwam voorbij: Let’s Hear It For The Boy van Deniece Williams.

Ik kreeg mail van het RIVM met de vraag of ik mee wilde werken aan aanvullend onderzoek naar corona.

Bij het autisme-expertisecentrum krijg ik twee gezichten te zien. Elk gezicht bestaat uit een paar grote lijnen: alleen de omtrek van het hoofd, plus een paar haren, wenkbrauwen, de mond.

Gisteren trad ik op in Boekhandel Van der Velden Van Dam in Heerlen. Vóór mij traden een aantal jonge literaire talenten uit de regio op, van wie ik stuk voor stuk de naam vergeten ben.

“Open kaart zou hebben gespeeld” staat in de voltooid verleden toekomende tijd; een werkwoordsvorm die echt bestaat, maar me heel wat hoofdbrekens kost

Ruth Lasters, de stadsdichter van Antwerpen, schreef een kritisch gedicht over de labels en hokjes in het onderwijs. Volgens de schepen van Cultuur past het gedicht niet in het stadsdichterschap, dat verbindend zou moeten zijn.

Je gelooft het niet, maar precies op het moment dat ik dit blog wil tikken begint verderop een heimachine te heien.

Er is iets gebeurd met mijn algoritme op Instagram, want ineens zie ik in de short video-sectie allemaal filmpjes voorbijkomen van vechtende mannen.