Trailer Park Boys is de ideale serie. Nooit moet ik lachen, op zijn best een keer glimlachen. Het einde van een aflevering haal ik zelden: mijn ogen vallen dicht en zzzz.

Ik schreef een boek over het Alphen aan den Rijn van de jaren zeventig en tachtig en maakte een afspeellijst met liedjes waar ik destijds naar luisterde. Af en toe druk ik nog op shuffle en vandaag kwam voorbij: ‘One Way Ticket’ van Eruption.

In een interview met Het Parool stelt Sander Begeer, hoogleraar diversiteit en autisme aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, dat het beeld dat mensen hebben van mensen met autisme sterk verouderd is.

Ik kreeg een mailtje waarin ik werd geattendeerd op nieuwe podcasts. ‘Luisterwaardig’, ‘Heel bijzonder’, ‘IJzersterk’, de adjectieven vlogen me om de oren.

Op zomaar een donderdagochtend in De Pijp in Amsterdam werd ik aangesproken door een vriendelijke man met lang haar, gestoken in een rood pak. “Mag ik jou een complimentje geven?” vroeg hij.

Mijn zoon Julian publiceerde vannacht om 12 uur op Instagram een gedicht ter gelegenheid van zijn 22ste verjaardag. De slotregel deed me denken aan Charles Baudelaire: “Wees altijd dronken! Dat is alles, het enige wat er toe doet.”

Ik werk aan twee boeken. Geen huis, geen verwarmingsketel, geen auto: het zijn alleen maar woorden.

Gisteravond laat wandelde ik door de polder. Een wandeling van anderhalf uur die ik om de dag maak, zoals ik om de dag hardloop en om de dag bananenpannekoeken eet.

Over een uur begint mijn volgende sessie bij het autismeexpertisecentrum. Er zal wel een koppelteken moeten na ‘autisme’, anders staan er twee e's achter elkaar, wat vaak geen probleem is, zoals in de woorden ‘geen’ en ‘probleem’, maar wel als erdoor visuele verwarring optreedt, zoals hier.

Als ik over een zebrapad loop en iemand rijdt me bijna van de sokken, dan kan het gebeuren dat ik de onvoorzichtige bestuurder doodwens.

Als het even niet zo goed met me gaat, wil ik dat het zo snel mogelijk weer beter gaat. Vandaar ook dat “even”; het gaat “even” niet zo goed.

Op 13-jarige leeftijd schreef Naoki Higashida ‘The Reason I Jump’. Daarin beantwoordt hij vragen over zijn autisme, onder andere waarom hij zo graag lucht kopt.

In haar in 2014 verschenen tweede dichtbundel, ‘De eerste letter’, schrijft Lieke Marsman over bewust of niet bewust leven.

Het voorstel van het kabinet om patiënten te verplichten naar een zorgverlener te gaan met wie hun zorgverzekeraar een contract heeft, wordt in de krant ‘brisant’ genoemd. Nooit kom je dat woord ergens tegen, behalve in de politiek.

Gisteren was een dag vol verbetenheid. Toen ik eindelijk op bed lag, deed het pijn aan mijn kiezen. Die had ik voortdurend stevig op elkaar gedrukt, een handeling die de stress niet verlicht, er alleen maar een uitvloeisel van is.

Op de radio werd een uit Nederland afkomstige soldaat van het Oekraïense leger geïnterviewd. Ik wilde schrijven: ‘huursoldaat’, maar daarvoor moet hij ook echt een salaris ontvangen en misschien is hij wel vrijwilliger.

Ik zag de documentaire Trainwreck: Woodstock '99, over de rampzalige reprise van het legendarische Woodstock-festival. Nooit krijg ik meer ongezien: de overlopende dixi's.

Geef mij een verpakking die makkelijk opengaat. Met een los lipje aan minstens één kant, waar ik maar aan hoef te trekken.

Kenmerk van een golf is dat hij dingen overspoelt. Bij het woord ‘hittegolf’ worden we overspoeld door een verzengende uitstulping van vuur. Met alleen ‘hitte’ zou ik me wel raad weten, maar in de vorm van een golf verschroeit alles.

In mijn radicaal autobiografische boeken Hallo muur en Door het licht schrijf ik over liedjes die zich als kleine gezwellen in mijn hoofd kunnen nestelen om er niet meer weg te gaan.