Mijn leven lang wil ik al nergens bij horen. Ik ben Lucky Luke die aan het eind van elk stripverhaal op zijn paard richting ondergaande zon rijdt en zingt: “I'm a poor lonesome cowboy and a long way from home.”

Mijn hoofd is vol, er kan niets meer bij. Er komt wel van alles bij, want elk mens op de wereld heeft een of meerdere spelden bij zich en ik ben het kussen.

Nog een nachtje in een hotel geslapen, in een andere stad, maar van dezelfde formule, dus ook hier overal achtergrondmuziek van de kwalijkste soort, die medewerkers allang niet meer horen, maar ik wel.

Ik verblijf in een hotel. Ik liep het restaurant in en vroeg waar de bar was, want ik wilde even tikken. Die is beneden, zei de ober die de tafels aan het indekken was, “maar hij is wel onbemand”.

Ik heb het gedaan, ik heb op send gedrukt. Het manuscript is naar de uitgeverij gestuurd.

Vóór morgenochtend 9 uur moet ik het manuscript voor mijn nieuwe dichtbundel inleveren. Ik zal het er niet op aan laten komen en ruim voor dat tijdstip op send drukken.

Je kunt richting het einde van het jaar Dickens gaan lezen of ‘De avonden’, maar wat literatuur ook vermag is om je als een kogel uit de tijd te slingeren

Vannacht om half vijf werd mijn hond misselijk en moest ik schoonmaken. Daarna kreeg ik mijn hoofd niet meer rustig, dus luisterde ik naar een misdaadpodcast.

De medicatie die ik slik om mijn hoofd rustiger te maken doet z’n werk, maar er zijn ook bijwerkingen, waaronder dat mijn spieren stijf worden.

Gisteren was ik in Rotterdam en hoe mooi de stad ook, bij het horen van de plaatsnaam denk ik aan verrotting.

De gewezen bondscoach van het Spaanse voetbalelftal Luis Enrique zei in een afscheidsinterview: “Hadden we meer kunnen doen? Natuurlijk, maar ik weet dat we er alles aan hebben gedaan.”

Gisteravond had ik het liedje (Tell It All About) Boys van de Dolly Dots in mijn hoofd. Verklaarbaar is het wel.

Ik kreeg een cadeaukaart cadeau. Er stond een kortingscode op, om die te achterhalen moest ik een folietje wegkrassen.

Vanuit mijn huis reed ik de garage uit, de snelweg op, de afrit af. Om mij heen massa's medeweggebruikers, allemaal op weg naar een plek om de kwartfinale te kijken.

Er zijn best veel dingen waar ik geen mening over heb. Van Harry en Meghan vind ik bijvoorbeeld niks.

Als je bij de tandarts de wachtkamer betreedt kun je goedemorgen mompelen, maar ik heb het getest en “boelewoggel” werkt ook. In de wachtkamer van het autisme-expertisecentrum. waar ik eens per maand een consult heb, zou ik daar niet mee wegkomen

In het onlangs verschenen boek Op de sofa - essays over therapie en het leven staat een hoogst lezenswaardig stuk van mijn manager Oscar van Gelderen. Het gaat over schaamte en het wezenlijke van psychotherapie.

Vanochtend was een liedje van Hall & Oates op de radio: Maneater. Ik dacht vroeger dat dat ging over een vrouw die mannen opat, maar verslinden bleek je ook figuurlijk te kunnen opvatten.

Niet zelden blader ik door de bundel “What Matters Most Is How Well You Walk Through The Fire” van Charles Bukowski. Een van mijn favorieten is het gedicht “The 12 Hour Night”.

Het is 10 uur geweest en ik ben al een tijd op, maar nog altijd niet helemaal wakker. Goed slapen deed ik niet. Het werd twaalf uur, een uur, twee uur, drie uur.