Pas liep ik ergens een winkelcentrum in, maar iets kopen kwam er niet van, omdat ik helemaal van slag was door de tekst op het bord bij de ingang: “Méér dan een winkelcentrum.”

Hoe ouder, hoe wijzer. Als ik vroeger een e-mail kreeg met in de onderwerpregel de tekst: Mis het niet! dan ging ik die meteen openen, terwijl ik 'm nu ongezien wegflikker.

Nog doller dan op dikke boeken, ben ik op dunne boeken. Gisteren herlas ik Het jongensuur van Andreas Burnier: slechts honderd pagina's (en een beetje) dik en dan is de tekst ook nog in chocoladeletters afgedrukt.

Ik las een artikel in de Volkskrant over het conflict rond Khadija Arib en scheefgegroeide verhoudingen in de ambtelijke top van de Tweede Kamer. Het gaat in het stuk onder andere over hoe om te gaan met ‘spookambtenaren’, die slecht functioneren, maar niet worden ontslagen.

Komende kerst stopt SBS 6 met de traditie om 's avonds vier uur lang beelden van een knapperend haardvuur te laten zien.

Een halfuur was in no time voorbijgegaan. Mijn hele routine in de war: waar ik 's ochtends vroeg met mijn hond normaal gesproken door een verlaten park wandel, was het nu een drukte van belang.

Ik ben erg verslavingsgevoelig, maar het kopen van konijnen hoort daar niet bij. Zelfs niet kopen in het algemeen.

Sinds vier maanden slik ik pillen die ervoor zorgen dat mijn angst en innerlijke onrust worden geremd. Ik begon met een halve per dag en dat werkte goed, waarna mijn psychiater zei: “Dan verhogen we nu de dosis naar een hele.”

De Zwitserse schrijver Robert Walser stierf op kerstavond 1956 tijdens een wandeling aan een hartaanval, 78 jaar oud.

Als biograaf kom ik graag bij de mensen thuis. Ik interview ze en vraag ze naar hun herinneringen. Soms zijn die vaag, soms haarfijn.

De keeper van het Nederlands elftal, Andries Noppert, is populair omdat hij zo authentiek is. Iemand die authentiek is, is trouw aan zijn eigen persoonlijkheid: hij is wie hij is.

Ik moet zo naar de tandarts. Of eigenlijk naar de mondhygiënist, zoals ik later vandaag ook niet naar de kapper ga, maar naar de haarstylist.

Ik heb ook wel eens voor een baas gewerkt met gif in zijn hoofd. Hij stond bekend als een bullebak met een klein hartje.

Pas stuurde ik iemand een voorstel voor een zakelijke tekst. Het was nog maar een beginnetje, dus ik schreef in de begeleidende mail: “Graag even tweaken.”

Mijn hond is bang voor andere honden, voor gillende kinderen, voor mannen met zonnebrillen, voor mannen met petten, voor mannen met petten en zonnebrillen, voor gillende mannen met petten en zonnebrillen, voor vuurwerk en andere harde geluiden, en voor ballonnen.

Ik heb een koppelteken nodig om het woord tijloos los te kunnen zien van de ‘s’ in herfst. Herfsttijloos wordt bij mij: ‘stijlloos’,

Lee Perry, een van de koningen in het genre, zei dat dubreggae de luisteraar in staat stelt om ruimte in de muziek te horen. Precies vanwege die ruimte en die ‘three-dimensional vista’ is dub een van mijn favoriete muziekgenres.

Ik kreeg een brief. Aan het logo op de envelop kon ik zien van wie hij kwam. Ik ging zitten op een stoel met de envelop in mijn hand.

Mijn zoon organiseert via zijn Instagram-account een schrijfchallenge. Hij nodigt zijn volgers uit om een gedicht te schrijven met als thema: “Later als ik dichter ben.”

De alcohol had me druistig gemaakt, het deuntje van Turks Fruit fluitend trapte ik op de pedalen alsof we door een peloton werden opgejaagd.