Ik heb een harige huisgenoot en val met mijn 52 jaar ten prooi aan aftakeling, dus is de aanschaf van een kledingroller geen overbodige luxe.

Onnodig vind ik het om een product aan te prijzen met: “Kan in de vaatwasser.” Want álles kan in de vaatwasser, je wilt soms alleen niet weten hoe het eruit komt.

Gisteren had ik zin in vis en de visboer zei: “Moet je zeewolf nemen,” dus ik een mootje zeewolf mee, op de terugweg me bedenkend hoe aantrekkelijk het woord ‘mootje’ toch klinkt.

De afgelopen weken heb ik me regelmatig in het openbaar uitgesproken over mijn autismediagnose. Of eigenlijk moet je zeggen: mijn autismespectrumstoornisdiagnose. Soms denken mensen dat ik een exhibitionist ben, maar het tegendeel is waar.

Vandaag heb ik geen kracht. Ik heb veel te doen, maar kom er niet toe.

Hoe ik mij tot groepen verhoud, wordt goed vertolkt in het liedje ‘Standing on the inside’. Oorspronkelijk is het van Neil Sedaka, maar in Nederland werd het een hit dankzij de gelegenheidsformatie Full House, starring de twee jaar geleden overleden Boggle-baas Frank Kramer.

Het is de ochtend na het Boekenbal en nu wil ik alle mensen die ik maar héél even sprak een berichtje sturen, omdat ik door iemand anders aan de schouder werd getrokken terwijl ze nog midden in hun verhaal zaten.

Alle kranten staan vol met artikelen over Caroline van der Plas en de leider van de BoerBurgerBeweging schuift aan bij iedere talkshow. Vandaag schrijven vervolgens alle columnisten van Nederland dát alle kranten vol staan met artikelen over Caroline van der Plas en dat de leider van de BoerBurgerBeweging aanschuift bij iedere talkshow.

In mijn nieuwe dichtbundel De man die blauw werd staat een regel waarin ik spreek ‘met het stemgeluid/van de bassie en adriaan-robot’.

Ik zou mijn hele dag kunnen vullen met het beantwoorden van e-mail en app'jes. Maar dat doe ik niet, omdat ik iets van mijn leven wil maken, waardoor een deel van de aan mij gestuurde e-mails en app'jes onbeantwoord blijft.

Soms wandel ik over het smalle pad door de polder en loopt iemand in de verte voor me veel langzamer dan ik. Hoezeer ik mijn pas ook inhoud, ik nader 'm.

Ik praat niet graag over mijn onderbroeken. Dat onderwerp zit bij mij in de bak privé.

Vanochtend vroeg liep ik langs huizen met schoorstenen en uit de schoorstenen kwam rook en dat ontroerde me.

Bijna twintig jaar geleden, namelijk achttien, organiseerde ik samen met mijn vriend Tommy Wieringa een zogenoemde ‘Hoera-borrel’, vanwege het verschijnen van zijn roman Joe Speedboot en mijn dichtbundel Underperformer.

Ik stond vanmorgen weer heel vroeg op. Het hele dorp sliep nog. Met de hond wandelde ik door het verlaten park. De lantaarns schenen.

Ik hoorde Heaven must be missing an angel van Tavares op de radio. Toen ze in 1976 in de top-40 stonden was ik 6, dus daar weet ik niets meer van.

Ik moest vanochtend heel vroeg ergens zijn. Buiten zag ik dat mijn dorp schuilging in de mist.

Ik bekende aan iemand dat ik haar naam vergeten was. Ze zei ‘m en meteen bedacht ik een ezelsbruggetje.

Het was nog geen half acht toen de glazenwassers vanmorgen hun wagens parkeerden voor het appartementencomplex waarin ik woon.

Olivier Locadia, oftewel Willie Wartaal, oftewel Wiwa, raadt mensen in een interview met NRC aan om naar de ‘mentale gym’ te gaan. “Je kan ervoor kiezen sterk te zijn.”