In mijn dorp woont een man die een Ferrari heeft én een Lamborghini én een Maserati. De overvloed werkt bij mij op de lachspieren.

Ik was gisteren bij het concert van Bill Callahan in Paradiso in Amsterdam. Ik hou van zijn zogenoemde apocalyptische folk: liedjes, maar dan dreigend.

Elk jaar eet ik vier tot vijf glacé's. Ik koop ze nooit zelf, ze liggen op tafel bij de bloedbank.

Het hele album van Kara Jackson is een juweel, maar zeker het liedje No Fun/Party, een liedje dat zoals de titel al verraadt een tweeluik is, met in deel 1 alleen maar zinnen om met een marker op de muur te schrijven, zoals: “Be loved for my hazard and a will to destruct/And isn't that just love, a will to destruct.”

Paul wordt van één ding rustig en dat is het luisteren naar liedjes van Rob de Nijs. Ik hoefde geen moeite te doen om me dat voor te stellen, want ik word ook rustig van luisteren naar de liedjes van Rob de Nijs.

Dat alles dezer dagen een beetje langs me heen gaat wordt bewezen door het feit dat ik vanmorgen wel naar het weerbericht op de radio heb geluisterd, maar er niets van heb meegekregen.

Soms rijd ik in een auto met achteruitkijkspiegel waarin de volgende tekst is te lezen: Objects in mirror are closer than they appear.

Soms, zoals nu, heb ik periodes waarin het nieuws me niet interesseert. Overal gebeurt wat, maar ook zonder dat ik mijn oog erop sla.

I Love Music van Ahmad Jamal is mijn favoriete muziekstuk. Eigenlijk: één van mijn favoriete muziekstukken, maar ik heb zin om in absoluten te schrijven.

Ik ben niet van de fabels en weet bovendien niet eens het geslacht, maar de reiger in het park noem ik Meneer de Reiger.

Net stootte ik mijn teen aan het kerkbankje in de gang. Een pijnscheut volgde, maar ik stoot mijn teen vaker, altijd aan dat vermaledijde kerkbankje, en ik weet dat de pijn eventjes hevig is, daarna minder wordt.

Het gebeurt regelmatig dat ik nog maar net begonnen ben met mensen iets te vertellen, over wat ik heb meegemaakt of wat ik voel, en dat ze dan zeggen: “Dat kan ik me voorstellen.”

Gistermorgen moest ik om half elf in Rotterdam zijn. Het zou me een uur kosten om er te komen en omdat ik niet te laat wilde komen nam ik een half uur marge in acht.

Een van de redenen waarom ik zo van poëzie houd, is dat dichtregels als zorgen door je hoofd kunnen spoken, alleen zijn het geen zorgen, maar dichtregels.

James Blunt heeft het gepresteerd om in een liedje de naam “Simona” te laten rijmen op “You're getting older”, “Wish I had known that” en “Wish I was sober”. Dat is bijna misdadig, maar de componist van dienst is er bij mijn weten niet in pek en veren voor door de stad rondgedragen.

Vannacht onweerde het. Ook al was het ver weg, ik deed toch het raam dicht.

Als zelfstandig ondernemer doe ik elk jaar aangifte inkomstenbelasting en elk kwartaal aangifte omzetbelasting.

Trouwe lezers weten dat ik iedere dag begin met een wandeling met de hond door het park. Ik ben er vroeg, alle paden zijn nog verlaten.

Gisteren werd ik gefilmd terwijl ik op de bank in mijn woonkamer zat met de laptop op schoot. Wat tik je ten overstaan van de camera?

Vandaag wordt er bij mij thuis gefilmd. In de afgelopen weken ben ik vaak gefotografeerd en gefilmd. Als dat gebeurt denk ik vaak aan mijn vader. Die had fotografie als hobby en oefende op mij.