Ik had een heel blog geschreven over mijn oplossing voor hooliganisme, een oplossing die zich laat samenvatten als: pragmatisch, maar verwerpelijk. Vanwege die verwerpelijkheid publiceer ik mijn blog toch maar niet.

Ik hou van Anita Meyer, omdat zij er zolang ik er ben altijd is geweest. Haar liedjes gaan langs me heen, wat ik volstrekt niet onaardig bedoel, het is gewoon niet helemaal mijn genre.

Premier Rutte heeft het debat over de verkiezingsuitslag voor vandaag afgezegd omdat hij ziek is. Wat mij betreft is dat informatie genoeg, maar in een tweet moest hij zonodig toelichten dat hij er een doorwaakte nacht op heeft zitten, “omdat ik waarschijnlijk iets verkeerds heb gegeten”.

Ik heb inmiddels een hele rits interviews gegeven over mijn nieuwe dichtbundel De man die blauw werd, over mijn autismediagnose en over autismespectrumstoornis in het algemeen.

Beethoven en Schubert stierven een jaar na elkaar, allebei in Wenen. De eerste gevierd, de ander nog redelijk onbemind. De eerste in 1827 op 57-jarige leeftijd, de tweede in 1828 op 31-jarige leeftijd.

Vaak zit mijn hoofd vol zorgen. Meestal gaat het over kleine dingen, bijvoorbeeld dat ik iemand op straat begroet die ik helemaal niet ken. Die kijkt me verbaasd aan: En wie ben jij?

Gisteren zat ik in een leeszaal de dagboeken en correspondentie van dichter Menno Wigman door te spitten. Ik werk namelijk aan zijn biografie.

De klimop op mijn balkon is al jaren dood. Toch geef ik ‘m water, in de hoop dat hij op een dag weer opleeft.

Ik wil nog even iets kwijt over alle mensen die mij lieve berichten sturen, via allerlei kanalen: dank jullie wel.

Vannacht sliep ik bijna in toen er ineens een punt van zorg boven kwam drijven. Iets wat ik lang geleden al had moeten oplossen, maar had laten liggen omdat andere dingen belangrijker waren.

Vanmorgen heel vroeg hoorde ik de vogels fluiten. Geen idee wat voor een vogels, ik weet er niets van, maar ze gingen als een malle.

Halverwege de jaren tachtig was zanger Colin Vearncombe (artiestennaam: ‘Black’) betrokken geweest bij een serie auto-ongelukken. Bovendien was zijn moeder ziek, had zijn platenmaatschappij ‘m de bons gegeven, was zijn huwelijk stukgelopen en hij had geen huis.

Net liep ik iemand tegemoet die me gespeeld schuldbewust aankeek. Schuldbewust omdat zij me tegemoet kwam fietsen over de smalle stoep.

Soms zegt iemand tegen mij: “Doe maar net alsof ik er niet ben.” Daar ben ik dan zo goed in dat de ander zich verbijsterd uit de voeten maakt.

Caroline Tensen schreef een boek over de overgang. Op tv vertelde ze erover: “Ik liep letterlijk en figuurlijk met mijn ziel onder mijn arm.”

Ik had vanmorgen een prettig gesprek met een dichter en een poëzieliefhebber over mijn nieuwe bundel, dat binnenkort als podcast zal verschijnen.

Soms geef ik zo veel interviews over hoe mijn hoofd werkt en wat mijn grootste angsten zijn en mijn meest pregnante gevoeligheden, dat het voelt alsof ik over iemand anders aan het praten ben.

Soms ben ik bang dat ik vergeet dat ik al twaalf jaar niet meer rook. Dat ik ineens het cellofaan van een pakje trek, een sigaret opsteek, diep inhaleer. Om dan pas te bedenken: o nee, ik was gestopt.

Vanochtend vroeg liep ik met Nina door de polder. Dan is er nog niemand en een verlaten wereld is voor mij, zeker aan het begin van de dag, een ideale wereld.

In de vroege jaren negentig was ik organisator van literaire evenementen in een theater in Amsterdam-West. Als mensen vroegen wat ik deed, zei ik: dát.