Ik kom er natuurlijk niet openlijk voor uit, want voor je het weet ben je gek, dus niet verder vertellen, maar: ik hou niet zo van warm weer.

Gisteren moest ik ergens zijn en had ik iets leuks aangetrokken. Iemand zei: “Wat een leuk pak heb je aan.” Daarop zei ik: “Dank je wel.”

Vanochtend vroeg gingen we hardlopen. De paden waren voor ons.

Pas interviewde ik zangeres, trouwambtenaar én dichter Imca Marina voor het AD, die zei: “Soms loop ik door een straat waar ik heel lang niet geweest ben en sta ik stil en weet ik dat er vroeger een prachtige oude eik gestaan heeft.”

Gisteren liep ik langs een broodjeszaak waar ze de keuze boden tussen een ‘rustieke bol’ of een ‘rustieke pistolet’.

Ik interviewde actrice Gaite Jansen voor Mezza, het weekendmagazine van het AD. Er waren te weinig woorden beschikbaar om recht te doen aan de veelheid aan onderwerpen waar we over spraken, maar een voor mij belangrijk citaat heb ik erin weten te jassen.

Gisteren haalde ik de kliko binnen die ik de dag ervoor langs de kant van de weg had gezet. Hij was een stuk minder licht dan gebruikelijk en toen ik de klep opendeed wist ik waarom: iemand had er een grote lichtblauwe vuilniszak met bouwafval ingegooid.

Gisteren vierden we in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam het verschijnen van de nieuwe roman van Roxane van Iperen: Dat beloof ik.

Ben ik er toch weer ingetrapt. Bij de bakker waren de kano's in de aanbieding: vier voor de prijs van twee.

Vijfendertig jaar geleden verscheen mijn tweede in eigen beheer uitgegeven dichtbundel, waarin een zogenoemd ‘acrostichon’ was opgenomen: een gedicht waarvan de beginletters van elke regel achter elkaar gelezen zelf ook weer een gedicht vormen.

Liever dan gewone e-mail, lees ik spam. Dagelijks vis ik de ongevraagde berichten uit de digitale prullenbak om ze te lezen.

Elke ochtend is hetzelfde. Ik word wakker. Drink koffie in bed. Laat de hond uit. Tik mijn blog. Post een bericht op social media over dat mijn blog online staat. Kijk metéén of mensen dat bericht liken.

Wat het geval is, is dat een stem in mij elk liedje dat ik maak afkraakt. Hij vindt het niet alleen niet goed, maar richt me werkelijk ten gronde, en die ‘hij’ ben ik dus zelf.

Ik schrijf een biografie over Menno Wigman en dus komt ook de poëzie van dichter en criticus Nico Slothouwer me onder ogen, die op 11 november 1987 op 30-jarige leeftijd een einde aan zijn leven maakte en wiens werk met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid door niemand nog gelezen wordt.

Het liedje Come Back and Stay van Paul Young begint met: “Since you've been gone/I shut my eyes and I fantasize that you're here with me.”

Ik had een nieuwe stofzuiger nodig en kocht er een van Miele. Dit vanwege hun reclameslogan: “Miele, er is geen betere.”

Meerdere malen per week interview ik mensen die de dichter Menno Wigman gekend hebben.

Ik werk aan een liedje over dat alles zo veel is. Daarmee bedoel ik dat er heel veel verschillende impulsen zijn, die de hele dag als guerillastrijders vanuit het groen de kop opsteken.

De nacht vóór afgelopen nacht kon ik niet slapen, met als gevolg dat het afgelopen nacht ook niet lukte.

De klimop op mijn balkon is grotendeels dood. Niet helemaal, elk voorjaar verschijnen langs de zijkanten enkele groene blaadjes, maar meer dan dat wordt het niet, het grootste deel blijft bruin.