Gisteren schreef ik over de namen van instellingen in de geestelijke gezondheidszorg. Zo heb je de MEE en dankzij jullie, lezers van dit blog, weet ik nu dat deze organisatie eraan bijdraagt dat mensen weer mee kunnen doen in de maatschappij.

Ik neem alles letterlijk, dus ook ‘letterlijk nemen’: dan zie ik een Pac-Man-achtig happertje eerst de a opeten, dan de b en dan de c.

Soms loop ik met iemand over een lange, rechte weg en zegt die ander: “Er komt geen einde aan.” Dat is geen vaststelling, maar een verzuchting. Bedoeld wordt: de weg is zo lang en zo recht, het is alsof er geen einde aan komt.

Vanochtend vroeg wandelde ik door de polder. Ik maakte foto's van de zonsopgang, maar die zagen er allemaal uit als ansichtkaarten.

Ik schrijf over hoe het leven soms ondoenlijk is voor iemand die alles in zich opneemt.

Gisteren presenteerde Dieuwertje Mertens in boekhandel Athenaeum in Amsterdam haar debuutroman Moeders, heiligen. Ik dronk er een 0 procent-biertje dat zo naar gewoon bier smaakte dat ik tien keer op het blikje heb gecheckt of het wel alcoholvrij was.

Ik heb autisme. En autisme heeft mij. We houden elkaar in een greep. Een wurggreep, soms. Op andere momenten is het meer een stevige omhelzing.

Ik haat opmaten. Ze gaan vooraf aan grote veranderingen, maar ik heb liever gewoon meteen de grote verandering.

Maandag is mijn lievelingsdag. Alles kan nog gebeuren, de week is onbetreden sneeuw.

Ik hou niet van feestjes. Dat is inmiddels bekend, we weten het nu wel.

Elke ochtend loop ik met Nina hetzelfde rondje door het park. Of eigenlijk is het een ovaal: een rechthoek met ronde hoeken.

Als ik ChatGPT mijn biografie laat schrijven komt eruit dat ik een “veelzijdig” schrijver ben en in de loop der jaren een “indrukwekkend literair oeuvre” heb opgebouwd.

Ik ben niet mijn autismediagnose. Af en toe check ik dat door aan iemand te vragen wie ik ben. Nooit is het antwoord: “Autismediagnose”.

Man, wat heb ik het druk. In mijn hoofd dan, mijn agenda ziet er best overzichtelijk uit. De afgelopen week niet, maar vandaag heb ik het redelijk rustig.

Soms geeft iemand een feestje en staat onderaan de kaart het woord ‘cadeautip’ met daarnaast een envelopje.

Gisteren zag ik in De Balie in Amsterdam de film Inside Aut, gemaakt door fotograaf en documentairemaker Isabelle La Poutré. Het is een persoonlijk en goudeerlijk portret over hoe het voelt om er steeds weer mee geconfronteerd te worden dat je een hoofd hebt dat anders werkt dan dat van anderen.

Als Elon Musk vertelt over zijn kindertijd, vertelt hij over hoe hij altijd in zijn slaapkamertje in Pretoria zat te lezen, helemaal alleen, met om zich heen “het geluid van een leeg huis”.

Wat mij intrigeert aan het interview met Matthijs van Nieuwkerk is dat hij elke ochtend vier kilometer vanuit zijn huis in het Gelderse dorpje Almen aflegt naar het dichtstbijzijnde café, waar hij koffie drinkt met een snee krentenwegge erbij.

Na vandaag zal ik een poosje niet bloggen omdat ik onderweg ben. Van de ene plek naar de andere.

Gisteren wachtte ik op een pakje dat niet kwam. Elke dag kreeg ik bericht van de verzender: “Uw bezorging is opnieuw gepland.”