Regelmatig geef ik les in schrijven, maar niet te vaak, want ik kan het alleen bloedfanatiek en dat kost enorm veel kracht. Ik moet ook wat overhouden voor dat wat ik het allerliefste doe: het schrijven zelf.

Terwijl de wereld in brand staat, herstel ik van een griepaanval. Herstel, schrijf ik, omdat het dan lijkt alsof ik aan de winnende hand ben.

Terwijl de wereld in brand staat, lazen Maria Barnas en ik gisteren voor in jongerencentrum Walhalla in Deventer.

Ik ben de eigenaar van een ‘extra robuuste’ hondenriem van het kwaliteitsmerk Flexi. Eigenlijk noem je het een rollijn.

GoedNieuws Vandaag is een nieuw tv-programma op SBS6 dat ik nooit heb gezien en ook nooit zal kijken.

Niet alles lukt. Gisteren interviewde ik iemand en steeds liep ik tegen een muur op.

Billy Collins begint zijn gedicht ‘Morning’ met de vraag: “Why do we bother with the rest of the day?”

Vanochtend vroeg liep ik door het park en dacht ik: wie telt er nou álle wolken?

Rick en ik hebben nooit arm in arm op de wc kruislings geplast, wel vatten we een diepe vriendschap-voor-altijd op en schreven we samen een dichtbundel over onze beider echtscheidingen.

Vanaf morgen ben ik terug als jurylid van de Poëzieslag in Amsterdam. Samen met Asha Karami en Mathilde Santing en onder het toeziend oog van presentator Omar Dahmani, ga ik met volle aandacht luisteren naar de dichters.

Ik heb geen modelspoorbaan op mijn zolder, ik heb niet eens een zolder, maar als ik een hardnekkige interesse zou moeten noemen zou het die voor taal moeten zijn.

Ik schrijf elke dag een blog. Behalve als ik dat niet doe.

Op naar Meppel, waar ik vandaag om 12 uur gedichten voordraag in Boekhandel Riemer Bart.

Vandaag moet ik ergens op een bepaalde tijd zijn. Ik bereken de reistijd en tel daar nog twintig minuten bij op als buffer. Als de brug openstaat of een kudde schapen de weg oversteekt, kan ik daarop terugvallen.

Ik woon ergens onder de rook van Amsterdam en na afloop van de gestaakte klassieker gisteren reden allereerst de gefortuneerde Ajax-fans het dorp binnen.

Gisteren zei journalist Rachel Aviv in een interview met NRC over haar gebruik van het antidepressivum Lexapro: “Ik zou niet willen dat ik er nooit mee begonnen was.”

Ik kan goed geheimen bewaren. Op een gegeven moment wordt dat bekend en dus hoor ik veel geheimen.

Na mijn autismediagnose kan ik niet meer terug naar wie ik was, dus moet ik zijn wie ik ben.

Ik word regelmatig ingehuurd voor communicatieadvies. Wat ik bijvoorbeeld doe is kijken hoe iemand zich presenteert en kijken of dat beter kan.

Drie keer kwam in de Troonrede de term maatschappelijk weefsel voorbij. Geen idee wat het is, maar het houdt ons bij elkaar en daarom “blijven we bouwen aan het maatschappelijk weefsel van ons land”.