Ik voel me vaak een marsmannetje tussen de aardbewoners. Of een mens tussen de marsmannetjes.

Al ruim een week werk ik aan een tekst over mijn eenzaamheid. Dat doe ik in afzondering, maar dat zou ik ook doen bij een tekst over in gezelschap verkeren.

In een interview met Trouw naar aanleiding van foto’s van Martijn Gijsbertsen, heeft Milouska Meulens het over het verschil tussen je ik ‘van binnen’ en je ik ‘van buiten’.

Mijn gelukkigste moment ooit is geweest op de camping in Cadzand: ik was de jongste en lag al op mijn matje in het zijvak van de tent, terwijl twee meter van mij vandaan onder de luifel mijn vader, mijn moeder, mijn broer en mijn zus nog een spelletje deden.

In een interview vandaag in NRC zegt Dilan Yesilgöz, lijsttrekker van de VVD: “We moeten echt veel beter luisteren naar mensen.”

Ineens hou ik van macadamianoten. Op mijn 53ste, van de ene op de andere dag. Nooit aandacht voor gehad, tot nu. Ik vreet me er ongans aan.

Soms denk ik, terwijl mijn gespreide handen als twee adelaars boven het toetsenbord hangen: waar zal ik nu weer eens over bloggen?

Ik schrijf een artikel over radicale eerlijkheid en probeer daarin derhalve radicaal eerlijk te zijn.

Een belangrijk deel van mijn leven besteed ik aan het opladen van elektrische apparaten.

Tegenwoordig staat alles in mijn leven in het teken van ‘vol’ en nu moet ik een stuk schrijven over leegte.

Vannacht kon ik niet slapen, ter ontspanning maakte ik in gedachten een rondje door het huis waarin ik in de jaren zeventig en tachtig opgroeide.

Ooit schreef ik een boek over iemand die op een gegeven moment naar buiten loopt en erachter komt dat de wereld verlaten is.

Hond onrustig, ik onrustig. Samen luisteren we naar het album ‘Relaxing Dog Music’ en het werkt: onze breinen vertragen.

Drie jaar geleden liep ik met Teun van de Keuken over het strand van Zandvoort met voor ons een bepakte en bezakte cameraman en erboven een als een bromvlieg zoemende drone.

Op sommige dagen, zoals vandaag, sta ik zo vroeg op dat mijn ochtendwandeling nog in het staartje van de nacht plaatsvindt.

Regelmatig geef ik les in schrijven, maar niet te vaak, want ik kan het alleen bloedfanatiek en dat kost enorm veel kracht. Ik moet ook wat overhouden voor dat wat ik het allerliefste doe: het schrijven zelf.

Terwijl de wereld in brand staat, herstel ik van een griepaanval. Herstel, schrijf ik, omdat het dan lijkt alsof ik aan de winnende hand ben.

Terwijl de wereld in brand staat, lazen Maria Barnas en ik gisteren voor in jongerencentrum Walhalla in Deventer.

Ik ben de eigenaar van een ‘extra robuuste’ hondenriem van het kwaliteitsmerk Flexi. Eigenlijk noem je het een rollijn.

GoedNieuws Vandaag is een nieuw tv-programma op SBS6 dat ik nooit heb gezien en ook nooit zal kijken.