Iedereen, of nou ja: een handvol poëzieliefhebbers in Nederland, kent het ‘Insomnia’ van J.C. Bloem (“Denkend aan de dood kan ik niet slapen,/En niet slapend denk ik aan de dood”).

Ik kocht een doosje met pillen waar je rustig van wordt. Dat waarnaar ik verlang staat met grote, vette letters op de verpakking: ‘Rust’. Daarboven in cursief: ‘Bij onrustig gevoel’.

Als iemand tegenover me zit, zit ik ook tegenover die ander. Dat is iets waar ik ineens over kan nadenken.

Ik drink al iets van elf jaar niet meer en geen kater hebben is het fijnst op nieuwjaarsdag. Normaal gesproken zou nu een heipaal met kracht mijn hoofd in worden geslagen: kloenk, kloenk, kloenk, kloenk.

Zo lekker zijn oliebollen nou ook weer niet. Maar het hele dorp gaat ervoor in de rij staan en dus ik ook. Ik mag mezelf graag als individu beschouwen, maar ben toch gewoon een kuddedier.

Gisteren had ik iets nodig van de viswinkel. Als je het per se wilt weten: een kant-en-klaarmaaltijd.

Ik las De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet, een kloeke historische roman van David Mitchell die zich afspeelt op en rond een eilandje voor de Japanse stad Nagasaki aan het eind van de achttiende eeuw en het begin van de negentiende.

Gisteren interviewde ik iemand voor mijn grote autismeboek en vroeg: Ben jij je lichaam? “Nee,” zei de persoon tegenover me, “mijn lichaam en ik zijn twee verschillende entiteiten.

Ooit woonde ik in een stacaravan in Den Ilp. Toen ik hoorde dat mijn tijd erop zat, keek ik met andere ogen naar mijn tijdelijke onderkomen.

Gisteravond rond elf uur stak iemand zwaar vuurwerk af. Maar net bedwong ik de aanvechting om naar buiten te rennen, een nog niet afgestoken strijker van ’m af te pakken en van achteren bij ’m in te brengen.

Elke dag begin ik met een vroege ochtendwandeling. Altijd maak ik iets mee. Nooit niets.

Mijn hond had vlooien. Voor een kapitaal aan wondermiddeltjes gekocht en volgens mij zijn ze weg. Alleen nu vermoed ik ze.

Ooit leidde ik een werkzaam leven. Echt werk bedoel ik dan, met een koffieautomaat en personeelsuitjes.

Ik heb moeite met absolute begrippen. Internist, bijvoorbeeld, een woord zo scherp dat je het voelt tot in je organen. Of autist: te vastomlijnd, te strak gekaderd. Een woord als een blok, net als agnost.

Veel van wat ik me herinner heeft te maken met harde wind. Ik was 9 en het zou windkracht 12 worden, dus wij met het hele gezin naar Hoek van Holland om daar weggeblazen te worden.

Gisteravond was de eerste aflevering van de Grote Autisme Talkshow, in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam. Er waren behoorlijk wat reserveringen, maar het was snertweer, dus in gedachten zag ik heel veel lege stoelen, die in werkelijkheid gelukkig allemaal gevuld werden.

Omdat ik mijn autisme vijf decennia lang klein heb gemaakt, noem ik de talkshow die ik vanavond presenteer de Grote Autisme Talkshow.

Gistermiddag kwamen we samen in De Balie in Amsterdam om de dichter Menno Wigman te herdenken, die bijna zes jaar geleden overleed.

Je kunt mensen op verschillende mensen groeten. Het kan met woorden: hallo, hoi, goeiedag, goeiemorgen, enzovoorts. Het kan met een handdruk (stevig of slap).

Soms moet ik iets moeilijks doen. Iets wat bijna niemand kan. Ik kan het wel. Althans, dat zeg ik. “Ik kan het,” zeg ik.