Gisteren kwam ik iemand tegen op straat die ik kende. Ik hield halt, zette mijn boodschappentas voor me op de grond, ging rechtop staan, de benen iets gespreid, en vroeg: “En hoe is het nou met jou?”


Ik had een deadline voor iets heel belangrijks. Het was een door mijzelf opgelegde deadline, maar dat maakte ’m niet minder urgent.

Als kind bevroor ik regelmatig. Dan keek ik ineens helemaal wezenloos maar wat voor me uit. Klasgenoten gingen met hun handen voor mijn gezicht wapperen, om me er weer uit te krijgen, al wisten ze niet precies wááruit.

Afgelopen zomer werd ik al gek van de koppen boven de weerberichten. ‘Hittegolf op komst’ - alsof we door een verzengende vloed zouden worden overstroomd. ‘Komende nacht wordt een plaknacht’ - alsof we aan de lakens zouden worden vastgelijmd.

Als ik ’s avonds laat over het pad door de polder loop, kijk ik om de zoveel tijd achterom.

Ik woon bijna een kwart eeuw in dit dorp, ruim een decennium in dit huis en altijd naar tevredenheid. Tot dit moment, nu ik op het punt sta om weg te gaan.

Ik maakte een lateavondwandeling door de vrieskou. Of hoe spel je dat: ‘late avond-wandeling’? Een wandeling laat op de avond: opgelost.

Steeds zo moe, dus ik dacht: ik ga een uur eerder slapen. Lag ik daar, een uur te vroeg. Proberen te ontspannen, aan niks te denken, maar ik kan niet aan niks denken.

Vandaag precies twintig jaar geleden overleed mijn vader. Soms belt hij bij me aan, zie ik ’m via het scherm van de intercom staan.

Eindelijk weer koud. Ik trok er vanochtend vroeg op uit en had mijn muts, sjaal en handschoenen thuisgelaten, om de impact van de noordoostenwind tot in mijn fijnste vaten te voelen.

Morgen komt er een documentaire over Bassie en Adriaan op televisie, vandaag brengt De Volkskrant De plaaggeest in herinnering. Dat is de allereerste serie van het duo, die eind jaren zeventig op tv kwam.

Afgelopen jaar werd er alleen al in de Jumbo voor 100 miljoen euro aan boodschappen gestolen. Vooral kipfilet, vis, koffie, tandpasta en cosmetica zijn in trek.

Iedereen, of nou ja: een handvol poëzieliefhebbers in Nederland, kent het ‘Insomnia’ van J.C. Bloem (“Denkend aan de dood kan ik niet slapen,/En niet slapend denk ik aan de dood”).

Ik kocht een doosje met pillen waar je rustig van wordt. Dat waarnaar ik verlang staat met grote, vette letters op de verpakking: ‘Rust’. Daarboven in cursief: ‘Bij onrustig gevoel’.

Als iemand tegenover me zit, zit ik ook tegenover die ander. Dat is iets waar ik ineens over kan nadenken.

Ik drink al iets van elf jaar niet meer en geen kater hebben is het fijnst op nieuwjaarsdag. Normaal gesproken zou nu een heipaal met kracht mijn hoofd in worden geslagen: kloenk, kloenk, kloenk, kloenk.

Zo lekker zijn oliebollen nou ook weer niet. Maar het hele dorp gaat ervoor in de rij staan en dus ik ook. Ik mag mezelf graag als individu beschouwen, maar ben toch gewoon een kuddedier.

Gisteren had ik iets nodig van de viswinkel. Als je het per se wilt weten: een kant-en-klaarmaaltijd.

Ik las De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet, een kloeke historische roman van David Mitchell die zich afspeelt op en rond een eilandje voor de Japanse stad Nagasaki aan het eind van de achttiende eeuw en het begin van de negentiende.

Gisteren interviewde ik iemand voor mijn grote autismeboek en vroeg: Ben jij je lichaam? “Nee,” zei de persoon tegenover me, “mijn lichaam en ik zijn twee verschillende entiteiten.