Heel vaak droom ik van een ander leven. Dan zit ik in de trein en naderen we station Groenlo en kijk ik naar de huizen en denk ik: je zou daar maar wonen.

Eindelijk vond ik een medicijn tegen slapeloosheid waarvan de naam niet eindigde op -pam. De eerste paar nachten waren hosanna, daarna werd ik somber.

In een bomvol café Festina Lente in Amsterdam was gisteravond weer een Poëzieslag: een wedstrijd gedichten voordragen.

Ga ik vooruit of ga ik achteruit? Dat vraag ik me soms af. Ik neem allerlei initiatieven en in een aantal gevallen hebben die resultaat. Soms het gewenste resultaat.

Steeds vaker lees ik nieuwsberichten die ik niet begrijp. Zoals vanochtend, over een aanrijding op de snelweg.

Er zijn mensen die mij open noemen, maar in werkelijkheid draag ik vele geheimen met me mee.

Overal is informatie. Nieuws is informatie en er is heel veel nieuws. Webpagina’s vol nieuws worden steeds ververst. Want wie wil nou oud nieuws lezen?

Een hoofd vol zorgen, maar gelukkig mag ik weer een bak met latex vullen en smoezelige muren tot schone gaan omtoveren.

Ik heb e-mail van Hubert, een man uit Letland. “Happy new year, my friend,” schrijft hij. Aardig, maar een beetje laat.

Mijn moeder werkte in het verpleeghuis en maakte lange dagen. Als ze eindelijk thuiskwam, plofte ze neer op de bank en verzuchtte: “Wat een dag!”

In De Telegraaf vertelt Klaas Boomsma over een vroeger leven vol drank en drugs en een huidig leven dat voor een deel in het teken staat van hardlopen.

Ik doe meer dingen behalve bloggen. Zoals naar de wolken kijken, boeken schrijven en tegenwoordig ook muren witten.

Ik overweeg een abonnement op de Donald Duck te nemen. Vroeger hadden we daar geen geld voor.

Als een gitaarsnaar sta ik strak aangespannen. Elke kleine tegenslag begroet met een grom of een vloek. Iedereen moet optyfen.

Gisteren had ik een afspraak om drie uur. De vorige keer had ik file, dus ik nam flink wat marge in acht, maar dit keer stond er geen file, dus was ik twintig minuten te vroeg.

Al maandenlang slaap ik slecht. Ik schrijf er een essay over voor de krant, zo wordt het toch weer business.

Gisteren kregen we de sleutels van onze nieuwe woning. Vijf weken lang bezit ik twee huizen, ik voel me een pandjesbaas.

Prettig als iemand zijn verhaal begint met: “Ik wil niet veel zeggen hoor…” Hoef ik als luisteraar de lat niet zo hoog te leggen.

Als schrijver wil je voorkomen dat mensen je vragen hoe het gaat en dat je moet antwoorden: “Ik weet het niet, ik heb er geen woorden voor.”

Het ‘Autisme Loket’ bij mij in de buurt krijgt een nieuwe naam en heet voortaan: ‘Autisme Steunpunt’. Beter, vind ik, want bij een loket denk ik aan een raamvormige opening in een muur waardoor klanten geholpen worden.